قبيله اى كه به وجود خاتم الانبياء - كه مظهر كامل انسانيت است و همه خوبى ها و زيبايى ها در وجود او نمايانگر است - افتخار يافت، بدون ترديد بر همه قبايل دنيا ترجيح و برترى دارد تا چه رسد به قبيله بنى اميه كه كانون كفر و شرك و فحشا و گمراهى و رذالت است.

اگر كسى بگويد كه مقايسه و نسبت اين دو طايفه بنى هاشم با بنى اميه تقابل و تناسب حق و باطل و ايمان و كفر است، سخنى به گزاف و مبالغه نگفته است.

شيخ نصرالله بن محلى كه از بزرگان اهل سنت است گويد:

شبى على عليه السلام را در خواب ديدم. عرض كردم: يا على! مكه را فتح نموديد و اعلام فرموديد كه هر كسى به خانه ابوسفيان وارد شود در امان است، ولى روز عاشورا از طرف آل سفيان حرمتى بر دختران تو قايل نشدند.

حضرت فرمود: جواب تو را ابن صيفى شاعر گفته؛ برو پيش او و اشعارى را كه در اين باب سروده از او بخواه.

گويد: شب به خانه وى رفتم و جريان خواب را گفتم. به حالت بهت سوگند ياد نمود كه اشعار را در همين شب سروده ام و براى كسى نقل نكرده ام. و آنگاه اشعار را براى من خواند:

هنگامى كه ما حكومت داشتيم، عفو و گذشت طبيعت ما بود، ولى چون شما به سلطنت رسيديد، خون در روى زمين مانند سيل جارى گشت.

شما حلال كرديد كشتن اسيران را در صورتى كه ما از زمان گذشته بر اسيران عفو و گذشت مى كرديم.

اين فرق و تفاوت ميان ما و شما (بنى هاشم و بنى اميه) كافى است؛ زيرا هر ظرفى ترشح مى كند آنچه را كه در اوست.

(ريحانة الادب، ج 1، ص 362)