امام حسين عليه السلام كنيز خود را آزاد كرده و با او ازدواج نمود. معاويه نامه اى بر وى نوشت و اظهار كرد كه شنيده ام با كنيز خود ازدواج كرده اى و او را همسنگ خود از قريش قرار داده اى؛ و زن قريش را براى توليد نسل بهتر و براى ازدواج مايه مجد و افتخار باشد، ترك كرده اى. در اين عمل نه شخصيت خود را در نظر گرفته اى نه اولادت را منظور كرده اى.

امام در جواب او با صراحت تمام نامه اى نوشت و بر دهان معاويه كوبيد كه: نامه تو رسيد، مرا با تزويج كنيزم و ترك كردن هم مثل خودم از قريش تحقير كرده و ملامت نموده بودى، در حالی كه بالاتر از رسول خدا در شرافت و مقام و نَسَب كسى نيست و من افتخار دارم كه به او منتسبم و به زنان افتخار نمى كنم و اين كنيزى بود كه آزاد كردم با اختيار خودم و منظورى نداشتم جز رضاى خدا. سپس به قانون اسلام به سوى خود برگردانيدم و از نظر اسلام هر گونه نقص و عيب و توبيخ براى يك مرد، معيوب بودن به عيوب جاهليت است! وقتى كه معاويه نامه را خواند به طرف يزيد انداخت و او نامه حسين بن على عليه السلام را خواند، سپس به پدرش گفت: حسين شديدا افتخار كرده بر تو.

معاويه گفت: نه. افتخار نكرده، بلكه زبان بنى هاشم همين است و چنان تند است كه سنگ را پاره و دريا را خشك مى كند!

(سموا معنى فى سموالذات، ص 138)