به معاويه گزارش داده بودند كه ممكن است حسين بن على عليه السلام در آينده انقلاب كند. از اين رو نامه اى به آن حضرت نوشت و در آن نامه امام را از قصد انقلاب بر حذر داشت.

امام عليه السلام در جواب معاويه، نامه اى تند و تكان دهنده و در عين حال نصيحت آميز نوشت و در آن برخى از جنايات معاويه را به رخش كشيد و از تحمل وليعهدى يزيد و سگ بازى و شرابخوارى او ذكرى به ميان آورد و خاطر نشان ساخت كه بزرگترين فتنه بر امت، وخيم تر از حكومت تو نيست: و إنى لا أعلم فتنة أعظم على هذه الأمه من ولايتك عليها.

يزيد كه ديد حسين بن على از شرابخوارى و سگ بازی او ياد كرده است به پدرش گفت:

نامه اى براى آن حضرت بنويسد و او را تحقير كند و على بن ابى طالب عليه السلام را به زشتى ياد نمايد. معاويه به اين جوان جاهل خشك مغز چنين گفت: من از حسين بن على عليه السلام چگونه عيبجوى كنم! به خدا قسم، هيچگونه عيبى در وى نمى بينم: فو الله ما أرى فيه موضعا للعيب.

شگفتا كه معاويه در خلوتگاه كاخ خود و در جلسه محرمانه با پسرش، از حسين بن على عليه السلام چطور به عظمت ياد مى كند! اگر بگوييم حسين عليه السلام بعد از پيغمبر اعظم، مالك دل هاى مرد و زن مسلمان شده بود و شهر مدينه به خاطر وجود حسين عليه السلام همان روحانيت و موقعيت عصر پيغمبر صلى الله عليه و آله را داشت، مبالغه نگفته ايم و گاه گاه درباره حسين به معاويه اعتراض هاى دندان شكن مى كردند.

(شخصيت حسين قبل از عاشورا، ص 157)