آدم از پيام آوران خدا و پدر انسانيت است و به فرمان خدا پس از آفرينش او، همه فرشتگان در برابرش سجده كردند كه آدم، به منزله قبله بود و سجده از آن خدا.

حسين نيز اينگونه بود فرشتگان بر او درود و سلام فرستادند و در گرداگرد شهادتگاه او طواف كردند و شهادتگاهش معراج آنان بود و جايگاه فرود و صعود آنان.

خداوند آدم را در بهشت ويژه اش جاى داد و حسين بزرگ انسانى است كه بهشت و حوريان را از نور وجود او پديد آورد.

آدم به لباس هاى بهشتى آراسته شد و حسين زينت و زيور بهشت است.

آدم را خداوند برگزيد و حسين برگزيده خدا بود.

آدم به فراق بهشت آزمايش شد و حسين به جدایى دوستان.

آدم به كشته شدن فرزندش آزمايش گرديد و خون او را ديد كه بر زمين ريخت و زمين را سيراب كرد و حسين نيز به شهادت فرزندش كه بدن او را پاره كردند.

آدم به هشدار از خوردن آن درخت آزمايش گرديد و فراموش كرد و خداوند در او تصميم آهنين نيافت، اما حسين به وانهادن تمامى علائق و ارزش هاى مادى آزمايش گرديد و فراموش نساخت و تصميم آهنين و استوارى از خود نشان داد كه بى نظير بود.

آدم از نظر چهره و قامت، برگزيده خدا در ميان موجودات بود و او و فرزندانش برگزيده آفرينش اند و حسين برگزيده از ميان اين برگزيدگان، چرا كه او از، برگزيده محبوب جهان هستى پيامبر خداست و پيامبر از او.