خداى جهان آفرين، در قلمرو الطاف خاصه اش به امام حسين عليه السلام قلب باطنى پيامبر را بدو ارزانى داشت كه خود پيام آور محبوبش فرمود:

«إنّه مهجة قلبى»؛ حسين، مايه حيات قلب من است. (1)

و روح مقدس آن حضرت را بدو ارزانى داشت كه خود فرمود:

«روحى التى بين جنبى»؛ حسين روحى است كه در كران وجود من است. (2)

دل مصفا و مطهّر آن حضرت را بدو ارزانى داشت و او را ميوه دلش قرار داد.

مغز و انديشه بلند آن حضرت را بدو ارزانى داشت و او را مايه آرامش آن حضرت ساخت.

قدرت بينايى آن حضرت را به او ارزانى داشت؛ كه خود فرمود:

«هنگامى كه به فرزندم حسين عليه السلام مى نگرم، گرسنگى و اندوهم رخت بر مى بندد.»

حس بويايى آن حضرت را بدو ارزانى داشت كه خود فرمود:

«حسين عليه السلام گل خوشبوى زندگى من است.»

نيروى پيامبر را به او ارزانى داشت كه خود مى فرمود: «حسين عليه السلام طعام من است، به گونه اى كه با نظاره به او گرسنگى و ناتوانيم از ميان مى رود.»

شانه آن حضرت را به او ارزانى داشت و آن را برايش مركب ساخت.

پشت آن حضرت را بدو ارزانى داشت و آن را سوارى او ساخت.

دامان آن حضرت را بدو ارزانى داشت و آن را مربى و پرورشگاه ارزشهاى آسمانى و والايي‌هاى او ساخت.

زبان آن حضرت را به او ارزانى داشت و آن را براى او پربار ساخت.

دست آن حضرت را به او ارزانى داشت و انگشتانش را تغذيه كننده آن ساخت.

سينه گسترده اش را به او ارزانى داشت و آن را جايگاه امن و مجلس او ساخت.

دو لب پيامبر را بدو ارزانى داشت و آنها را وسيله نوازش و مهرورزى بدو قرار داد.

سخن آن حضرت را بدو ارزانى داشت و آن را تمجيد كننده و سراينده سوگنامه حسين عليه السلام ساخت.

ديگر، پسر آن حضرت را بدو ارزانى داشت و آن را فداى حسين عليه السلام ساخت كه پيوسته مى فرمود:

«فديت من فديته بإبنى إبراهيم؛ به فداى كسى كه پسرم ابراهيم را، فداى او ساختم».(3)

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پی نوشتها:

1- بحار الانوار، ج 44، ص 296

2- بحار الانوار، ج 43، ص 261

3- ويژگيهاى امام حسين عليه السلام ، ص 185 تا 187