الف: کشتار حجاج يمن:

در سال 1341 وهّابيّان با حجاج يمنى که خلع سلاح بودند و هيچ‌گونه دفاعى به همراه نداشتند، رو به رو شدند. آنان ابتدا به حجاج امان دادند؛ ولى وقتى در بالاى کوه قرار گرفتند و حجاج يمنى در پايين قرار داشتند، دهانه‌ی توپ‌ها را به سوى آنان گرفته و تن‌ها دو نفر جان سالم به در بردند که جريان کشتار وحشيانه را به آگاهى مردم رساندند.

ب: قتل عام حجاج مصرى در منى:

در سال 1344 وهّابيان برخى از اعمال حاجيان مصرى در منى را حرام دانستند و عدّه‌اى از آن‌ها را کشتند.

ج: کشتار حجاج ايرانى:

عمّال وهّابى رژيم آل سعود در چهارم ذى الحجه 1407 ق (9 مرداد 1366 هـ.ش) هزاران نفر از حجاج بيت اللّه الحرام را به جرم سر دادن فرياد برائت از مشرکين در مکه به خاک و خون کشيدند و حتى آخوندهاى دربارى آنان، فرياد مى‌زدند و مى‌گفتند: «اقتل المجوس، اقتل المشرکين»؛ مجوس و مشرکين را بکشيد. يکى از شاهدان عينى، اين واقعه‌ی تلخ را اين‌چنين نقل مى‌کند:

با چشم خود ديدم که سعودى‌هاى کثيف، بى‌شرمانه و بى‌رحمانه با عصاى معلولين با دو دست محکم به صورت زن‌ها مى‌کوبيدند و نقش بر زمين مى‌کردند. اى کاش به زدن تنها قانع بودند. وقتى خانمى بر روى زمين مى‌غلطيد، نفر بعدى با هر وسيله‌اى که در دست داشت، به مغز نيمه جان او مى‌کوبيد تا از دنيا برود.

(روزنامه جمهورى اسلامى ايران، 16 آذر 1366، خاطرات سيدرضا موسوى کاظمى محمدى از نايين).

د: حمله وهابيان افراطى به حجاج بحرينى:

در مهر ماه 1386 گروهى از وهّابيان تندرو با کمين در کوچه‌هاى اطراف مسجدالحرام، پس از مشاهده مينى‌بوس شيعيان بحرينى، با خرده شيشه‌هاى تيز و برنده به سوى حجاج شيعه يورش بردند و اقدام به فحاشى و به زبان آوردن القابى چون شيعيان سگ‌صفت کافر و ده‌ها فحش ديگر کردند.

تصاویری از جمعه ی خونین سال 1366. کشتار حجاج ایرانی در سرزمین امن الهی بدست عمّال آل سعود: