جایگاه طب اسلامی/دیدگاه خواجه نصیرالدین طوسی و علامه حلی درباره طب اسلامی
خواجه نصيرالدين طوسي؛ در كتاب كلامي «تجريدالاعتقاد» طي مطلبي درباره فلسفه بعثت، اموري چون «تشخيص زيانمند و سودمند»، «حفظ نوع انساني» و «آموزش صنعت‌هاي پنهان از عقل و ادراك آدمي» را در حيطه رسالت‌هاي انبيا مي‌داند:
«بعثت انبيا، [عقلاً] حَسَن است، به دليل آن كه شامل سودمندي‌هايي براي انسان‌هاست مانند: ۱ـ ياوري رساندن به عقل در آنچه كه به آن راه دارد ۲ـ ارائه حكم در مواردي كه عقل بدان راه ندارد ۳ـ برطرف نمودن ترس ۴ـ تشخيص نيكي و زشتي، و سودمند و زيانمند ۵ـ حفظ نوع انساني و به كمال رساندن انسان‌ها بر حسب استعدادهاي گوناگونشان ۶-آموزش دادن صنعت‌هاي پنهان از انسان‌ها ۷ـ آموزش امور اخلاقي و سياسي ۸ـ خبر دادن از مجازات و پاداش خداوند.»
علامّه حلّي؛ در توضيح عبارت خواجه مي‌نويسد:
«از جمله ادلّه حُسن بعثت اين است كه بعضي از اشياء براي ما سودمند است مثل بسياري از غذاها و داروها و بعضي از آنها براي ما زيانمند است مثل بسياري از سموم و گياهان، و اين در حالي است كه عقل نمي‌تواند آنها را دريابد، و با بعثت پيامبران اين فائده بزرگ تأمين مي‌شود… و از ديگر ادله حسن بعثت آن است كه نوع انساني براي بقاي خود به ابزارها و اموري نيازمند است كه جز با شناخت و علم نمي‌تواند بدان‌ها دست يابد، مانند لباس و مسكن، و نيروي [ادراك] بشري فاقد چنين شناختي است و اين پيامبران هستند كه اين صنعت‌هاي سودمند و پنهان [از آدمي] را به انسان‌ها مي‌آموزند.» [۱]
[۱] كشف‌المراد، ص ۲۷۲-۲۷۱
کتاب اسلام و تجدد مهدی نصیری
افزودن دیدگاه جدید