بسم الله الرحمن الرحیم

أَبِي (ره) قَالَ حَدَّثَنِي سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ يَعْقُوبَ بْنِ يَزِيدَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ وَهْبٍ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) وَ هُوَ فِي مُصَلَّاهُ فَجَلَسْتُ حَتَّى قَضَى صَلَاتَهُ فَسَمِعْتُهُ وَ هُوَ يُنَاجِي رَبَّهُ فَيَقُولُ:

يَا مَنْ خَصَّنَا بِالْكَرَامَةِ وَ وَعَدَنَا الشَّفَاعَةَ وَ حَمَّلَنَا الرِّسَالَةَ وَ جَعَلَنَا وَرَثَةَ الْأَنْبِيَاءِ وَ خَتَمَ بِنَا الْأُمَمَ السَّالِفَةَ وَ خَصَّنَا بِالْوَصِيَّةِ وَ أَعْطَانَا عِلْمَ مَا مَضَى وَ عِلْمَ مَا بَقِيَ وَ جَعَلَ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْنَا اغْفِرْ لِي وَ لِإِخْوَانِي وَ زُوَّارِ قَبْرِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ (ع) الَّذِينَ أَنْفَقُوا أَمْوَالَهُمْ وَ أَشْخَصُوا أَبْدَانَهُمْ رَغْبَةً فِي بِرِّنَا وَ رَجَاءً لِمَا عِنْدَكَ فِي صِلَتِنَا وَ سُرُوراً أَدْخَلُوهُ عَلَى نَبِيِّكَ مُحَمَّدٍ (ص) وَ إِجَابَةً مِنْهُمْ لِأَمْرِنَا وَ غَيْظاً أَدْخَلُوهُ عَلَى عَدُوِّنَا أَرَادُوا بِذَلِكَ رِضْوَانَكَ فَكَافِهِمْ عَنَّا بِالرِّضْوَانِ وَ اكْلَأْهُمْ بِاللَّيْلِ وَ النَّهَارِ وَ اخْلُفْ عَلَى أَهَالِيهِمْ وَ أَوْلَادِهِمُ الَّذِينَ خُلِّفُوا بِأَحْسَنِ الْخَلَفِ وَ اصْحَبْهُمْ وَ اكْفِهِمْ شَرَّ كُلِّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ وَ كُلِّ ضَعِيفٍ مِنْ خَلْقِكَ وَ شَدِيدٍ وَ شَرَّ شَيَاطِينِ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ وَ أَعْطِهِمْ أَفْضَلَ مَا أَمَّلُوا مِنْكَ فِي غُرْبَتِهِمْ عَنْ أَوْطَانِهِمْ وَ مَا آثَرُوا عَلَى أَبْنَائِهِمْ وَ أَبْدَانِهِمْ وَ أَهَالِيهِمْ وَ قَرَابَاتِهِمْ اللَّهُمَّ إِنَّ أَعْدَاءَنَا أَعَابُوا عَلَيْهِمْ خُرُوجَهُمْ فَلَمْ يَنْهَهُمْ ذَلِكَ عَنِ النُّهُوضِ وَ الشُّخُوصِ إِلَيْنَا خِلَافاً عَلَيْهِمْ- فَارْحَمْ تِلْكَ الْوُجُوهَ الَّتِي غَيَّرَتْهَا الشَّمْسُ وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْخُدُودَ الَّتِي تَقَلَّبَتْ عَلَى قَبْرِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنِ (ع) وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْعُيُونَ الَّتِي جَرَتْ دُمُوعُهَا رَحْمَةً لَنَا وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْقُلُوبَ الَّتِي جَزِعَتْ وَ احْتَرَقَتْ لَنَا وَ ارْحَمْ تِلْكَ الصَّرْخَةَ الَّتِي كَانَتْ لَنَا اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْتَوْدِعُكَ تِلْكَ الْأَنْفُسَ وَ تِلْكَ الْأَبْدَانَ حَتَّى تُرَوِّيَهُمْ مِنَ الْحَوْضِ يَوْمَ الْعَطَشِ- فَمَا زَالَ (ص) يَدْعُو بِهَذَا الدُّعَاءِ وَ هُوَ سَاجِدٌ فَلَمَّا انْصَرَفَ قُلْتُ لَهُ: جُعِلْتُ فِدَاكَ لَوْ أَنَّ هَذَا الَّذِي سَمِعْتُهُ مِنْكَ كَانَ لِمَنْ لَا يَعْرِفُ اللَّهَ لَظَنَنْتُ أَنَّ النَّارَ لَا تَطْعَمُ مِنْهُ شَيْئاً أَبَداً وَ اللَّهِ لَقَدْ تَمَنَّيْتُ أَنْ كُنْتُ زُرْتُهُ وَ لَمْ أَحُجَّ. فَقَالَ لِي: مَا أَقْرَبَكَ مِنْهُ فَمَا الَّذِي يَمْنَعُكَ عَنْ زِيَارَتِهِ يَا مُعَاوِيَةُ وَ لِمَ تَدَعُ الحج ذَلِكَ. قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاكَ فَلَمْ أَدْرِ أَنَّ الْأَمْرَ يَبْلُغُ هَذَا. فَقَالَ: يَا مُعَاوِيَةُ! وَ مَنْ يَدْعُو لِزُوَّارِهِ فِي السَّمَاءِ أَكْثَرُ مِمَّنْ يَدْعُو لَهُمْ فِي‏‏ الْأَرْضِ لَا تَدَعْهُ لِخَوْفٍ مِنْ أَحَدٍ فَمَنْ تَرَكَهُ لِخَوْفٍ رَأَى مِنَ الْحَسْرَةِ مَا يَتَمَنَّى أَنَّ قَبْرَهُ كَانَ بِيَدِهِ أَ مَا تُحِبُّ أَنْ يَرَى اللَّهُ شَخْصَكَ وَ سَوَادَكَ مِمَّنْ يَدْعُو لَهُ رَسُولُ اللَّهِ (ص) أَ مَا تُحِبُّ أَنْ تَكُونَ غَداً مِمَّنْ تُصَافِحُهُ الْمَلَائِكَةُ أَ مَا تُحِبُّ أَنْ تَكُونَ غَداً فِيمَنْ رَأَى وَ لَيْسَ عَلَيْهِ ذَنْبٌ فَتُتْبَعَ أَ مَا تُحِبُّ أَنْ تَكُونَ غَداً فِيمَنْ يُصَافِحُ رَسُولَ اللَّهِ (ص)؟‏‏‏

بدانكه فضيلت زيارت امام حسين عليه السّلام از دايره بيان بيرون است و در روايات بسيار وارد شده كه معادل‏‏ حجّ عمره و جهاد و بلكه به مراتب بالاتر و افضل است و باعث مغفرت و سبكى حساب و بالا رفتن درجات و اجابت‏‏ دعاها گشته و موجب طول عمر و حفظ بدن و مال و زياد شدن روزى و برآمدن حاجات و برطرف شدن غصّه‏ ها و گرفتاريهاست‏‏ و ترك آن سبب نقصان دين و ايمان و ترك حقّ بزرگى از حقوق پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم است و دست‏ كم ثوابى كه نصيب‏‏ زائر آن قبر شريف مى‏ شود، اين است كه گناهانش آمرزيده شده و حق تعالى جان و مالش را حفظ كند، تا او را به اهلش بازگرداند و چون روز قيامت شود، خدا او را حافظتر از دنيا خواهد بود و در روايت بسيارى آمده: زيارت آن حضرت‏‏ غم را زايل و شدّت جان دادن و هراس قبر را برطرف مى‏ كند و هر مالى كه در راه زيارت آن حضرت خرج شود، هر درهمى براى او به هزار درهم، بلكه به ده هزار درهم حساب مى‏ شود، و چون به طرف قبر آن حضرت رود، چهار هزار فرشته از او استقبال كنند و چون بازگردد، او را مشايعت مى‏ كنند. پيامبران و اوصياى آنها و امامان معصوم و ملائكه سلام اللّه عليهم اجمعين‏‏ به زيارت آن حضرت مى‏ آيند و براى زائران آن حضرت دعا مى‏ كنند و ايشان را بشارتها مى‏ دهند و حضرت حق به‏‏ جانب زائران آن حضرت، پيش از نظر به اهل عرفات نظر مى‏ فرمايد و هركسى در روز قيامت آرزو مى‏ كند اى كاش‏‏ زائر آن حضرت بود، بخاطر بسيارى كرامت و بزرگوارى زائران آن جناب كه در آن روز مشاهده مى‏ كند، روايات‏‏ در اين باب بى‏ اندازه است و ما در ضمن زيارات مخصوصه اشاره به بخشى از فضيلت زيارت آن حضرت‏‏ خواهيم كرد. در اين قسمت فقط اكتفا به ذكر يك روايت مى‏ كنيم:

ابن قولويه و كلينى و سيّد ابن طاووس و ديگران به سندهاى معتبر از ثقه جليل القدر معاوية بن وهب بجلّى كوفى، روايت‏‏ كرده‏ اند كه گفته:

زمانى خدمت امام صادق عليه السّلام رفتم، آن حضرت را در مصلاّى خويش مشغول نماز ديدم، صبر كردم تا نمازش به پايان رسيد، پس از آن شنيدم با پروردگار خود مناجات مى‏ كرد و مى‏ گفت:

اى خدايى كه ما را به كرامت‏‏ مخصوص كردى و به ما وعده شفاعت دادى و علوم رسالت را به ما عنايت كردى و ما را وارث انبيا قرار دادى، و امّتهاى گذشته‏‏ را به ما ختم فرموده و ما را به وصيّت پيامبر اختصاص داده و علم گذشته و آينده را به ما عطا فرموده و دلهاى مردم را به جانب‏‏ ما ميل داده‏ اى (اغفرلى و لاخوانى و زوّار قبر ابى الحسين بن علىّ صلوات اللّه عليهما) مرا و برادرانم و زوّار قبر پدرم امام حسین (علیه السلام) را بیامرز، آنان‏ كه اموال خود را خرج كرده‏ اند و بدنهاى خود را از شهرها بيرون آورده‏ اند، به خاطر رغبت در نيكى ما و اميد به ثوابهاى تو، در امر صله به‏‏ ما و براى شاد نمودن پيامبرت و اجابت كردن امر ما و به علّت خشمى كه بر دشمنان وارد كرده‏ اند و قصد ايشان از اين عمل خشنودى توست، پس ايشان را از جانب ما به خشنودى جزا ده، و شب و روز آنها را حفظ كن و در اهل و اولادشان‏‏ كه در وطن گذاشته‏ اند خليفه آنان باش به خلافت نيكو، و رفيق ايشان باش و شرّ هر جبّار معاند و هر ضعيف و شديد از آفريدگانت و شرّ شياطين جن و انس را از آنان دفع فرما، و به ايشان زياده از آنچه از تو اميد دارند عنايت كن، اميد به تو در دور شدن از وطنهايشان، و اختيار كردنشان ما را، بر فرزندان و اهالى و خويشان خود. خدايا دشمنان، بيرون‏‏ آمدن آنان را به زيارت ما عيب گرفتند، و اين مخالفت دشمنان مانع ايشان از قصد و بيرون آمدن بسوى ما نشد،

فَارْحَمْ تِلْكَ الْوُجُوهَ الَّتِي غَيَّرَتْهَا الشَّمْسُ وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْخُدُودَ الَّتِي تُقَلَّبُ عَلَى قَبْرِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلامُ

پس رحم كن آن صورتها را كه آفتاب تغيير داده و رحم كن گونه‏ هاى آنان را كه بر قبر امام حسين عليه السلام مى‏ گردانند.

و رحم كن آن ديده‏ ها را كه براى دلسوزى بر ما اشكشان جارى شد و رحم كن آن دلها را كه زارى كردند، و سوختند براى مصيبت ما، و رحم كن آن صداها را كه در مصيبت ما بلند كرده‏ اند. خدايا آن‏ جانها و بدنها را به تو مى‏ سپارم، تا آنها را از حوض كوثر در روز تشنگى سيراب كنى و پيوسته آن حضرت به اين صورت در سجده دعا مى‏ كرد.

چون فارغ شد، عرضه داشتم: اين دعايى‏‏ كه من از شما شنيدم، اگر در حق كسى مى‏ كرديد كه خدا را نمى‏ شناخت، گمان داشتم هرگز آتش دوزخ به او نرسد، و اللّه‏‏ آرزو كردم كه آن حضرت را زيارت كرده بودم و حجّ انجام نداده بودم!!

امام فرمود: تو چه بسيار نزديكى به آن حضرت،‏‏ تو را از زيارت چه چيز مانع است؟ معاويه! ترك زيارت مكن.

گفتم: فدايت شوم، نمى‏ دانستم اين اندازه فضيلت‏‏ دارد.

فرمود: اى معاويه، آنها كه در آسمان براى زيارت‏ كنندگان آن حضرت دعا مى‏ كنند، زياده از آنهايند كه در زمين دعا مى‏ كنند.

زيارت آن حضرت را براى ترس از احدى ترك مكن، كه هركس به خاطر ترس، ترك زيارت كند آن‏ قدر حسرت مي برد، كه آرزو مى‏ كند اى كاش به اندازه‏ اى نزد قبر آن حضرت مى‏ ماندم كه در آنجا دفن مى‏ شدم!

آيا دوست‏‏ ندارى خدا تو را در ميان آنهايى كه رسول خدا و على و فاطمه و امامان معصوم عليهم السّلام بر آنها دعا مى‏ كنند، ببيند؟

آيا نمى‏ خواهى از آنها باشى كه ملائكه در قيامت با آنان مصافحه مى‏ كنند؟

آيا نمى‏ خواهى از آنها باشى كه در قيامت وارد شوند و هيچ گناهى بر آنها نباشد؟

آيا نمى‏ خواهى از آنها باشى كه در قيامت رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم با آنان مصافحه مى‏ كند؟!