پاسخ: وجود دو روايت، دليل چنين كاري است كه يكي، قول امام و ديگري، فعل امام است.

امام صادق(ع) فرموده است:

«فليقم و ليطلب من الله تعجيل فرجه؛ پس بايستد و از خدا تعجيل فرج را طلب كند».

(منتخب الاثر، ص641).

درباره امام رضا(ع) نقل شده است:

«وضع الرضا يده علي رأسه و تواضع قائماً و دعي له بالفرج؛ امام رضا(ع) دستش را بر روي سرش قرار داد و متواضعانه ايستاد و براي فرج او دعا كرد».

(منتخب الاثر، ص640).

از اين دو روايت، معلوم مي‌ شود هنگام برده شدن نام امام زمان(ع) بايد برخاست و براي حضرت دعا كرد. البته در روايت اول برخاستن را ويژه زماني مي‌ داند كه لقب قائم ذكر شود و فقط بلند شدن و دعا كردن را مي‌ رساند. اما روايت دوم، لقب خاص را نمي‌ رساند، بلكه هرگاه يادي از امام شود، بايد برخاست و دعا كرد و نيز علاوه بر اين در روايت دوم دست روي سر نهادن نيز بيان شده است.

امام صادق(ع) سبب اين كار را فرموده است:

«زيرا غيبت ايشان طولاني است و چون رأفت امام به كساني كه دوستش دارند، زياد است، هركس او را به اين لقب ـ كه اشاره به دولت ايشان دارد و حسرت بر غربت ايشان را مي‌ رساند ـ ياد كند، امام به او نظر مي‌ كند و از جمله چيز‌هايي كه نشان تعظيم است، برخاستن بنده هنگام نگاه كردن مولا به او است.

(منتخب الاثر، ص641).

از اين روايت معلوم مي‌ شود، برخاستن، نشان تعظيم و احترام و بزرگ شمردن امام است و در مورد روايت دوم نيز هر چند كلام امام نيست، اما برداشت راوي ـ به عنوان كسي كه حاضر در مجلس است ـ همين تواضع است. راوي مي‌ گويد: «وتواضع قائماً» يعني براي تواضع، امام به پا خاست. پس براي بزرگ شمردن امام و كوچك انگاشتن خود، چنين عملي انجام مي‌ شود.