(38) و كان مِن دعائِه عليه‏ السلام فِى الاعْتِذارِ مِنْ تَبِعاتِ الْعِبادِ وَ مِنَ التَّقْصيرِ - فى حُقوقِهِم وَ فى‏ فَكاكِ رَقَبَتِهِ مِنَ النّارِ

«دعادر پوزش از مظلمه مردمان»

اَللَّهُمَّ اِنّى اَعْتَذِرُ اِلَيْكَ مِنْ مَظْلُومٍ ظُلِمَ بِحَضْرَتى

بار خدايا به پيشگاهت عذر خواهم در حق ستمديده‏ اى كه در حضور من بر او ستم رفته

فَلَمْ اَنْصُرْهُ، وَ مِنْ مَعْرُوفٍ اُسْدِىَ اِلَىَّ فَلَمْ اَشْكُرْهُ، وَ مِنْ مُسى‏ ءٍ

و من ياريش ننمودم، و از احسانى كه در حقّم شده و شكرش را بجا نياورده‏ ام، و از بد كننده‏ اى كه از من

اعْتَذَرَ اِلَىَّ فَلَمْ اَعْذِرْهُ، وَ مَنْ ذى‏ فاقَةٍ سَئَلَنى فَلَمْ اُوثِرْهُ،

پوزش خواسته و عذرش را نپذيرفته‏ ام، و از فقيرى كه از من حاجت خواسته و من خواست او را بر خواست خود ترجيح نداده‏ ام،

وَ مِنْ حَقِّ ذى حَقٍّ لَزِمَنى لِمُؤْمِنٍ فَلَمْ اُوَفِّرْهُ، وَ مِنْ عَيْبِ

و از حقّ مؤمن حق دارى كه بر عهده‏ ام مانده و آن را ادا ننموده‏ ام، و از عيب

مُؤْمِنٍ ظَهَرَ لى فَلَمْ اَسْتُرْهُ، وَ مِنْ كُلِّ اِثْمٍ عَرَضَ لى

مؤمنى كه بر من آشكار گشته و آن را نپوشانده‏ ام، و از هر معصيتى كه برايم پيش آمده و از آن

فَلَمْ اَهْجُرْهُ. اَعْتَذِرُ اِلَيْكَ -يا اِلهى - مِنْهُنَّ وَ مِنْ نَظآئِرِهِنَ‏ اِعْتِذارَ

دورى نجستم. بار الها از همه آنها و از آنچه مانند آنهاست از حضرتت با دل آكنده از پشيمانى

نَدامَةٍ يَكُونُ واعِظاً لِما بَيْنَ يَدَىَّ مِنْ اَشْباهِهِنَّ، فَصَلِّ عَلى‏

عذر مى‏ خواهم عذرى كه مرا در آينده از نظاير آنچه بر من گذشت بازدارد، پس بر

مُحَمَّدٍ وَالِهِ، وَاجْعَلْ نَدامَتى عَلى‏ ما وَقَعْتُ فيهِ مِنَ الزَّلاَّتِ،

محمد و آلش درود فرست، و پشيمانيم را بر لغزشهايى كه گرفتارشان شده‏ ام،

وَ عَزْمى عَلى‏ تَرْكِ مايَعْرِضُ لى مِنَ‏ السَّيِّئاتِ تَوْبَةً تُوجِبُ

و تصميم را بر ترك گناهانى كه برايم پيش آيند توبه‏ اى قرار ده كه

لى مَحَبَّتَكَ، يا مُحِبَّ التَّوَّابينَ.

برايم موجب عشق تو گردد، اى دوستدار توبه كنندگان.