(19) وَ كانَ مِن دُعائِهِ عليه‏ السلام عِنْدَ الْاِسْتِسْقآءِ بَعْدَ الْجَدْبِ‏

«دعاى آن حضرت به وقت طلب باران پس از خشكسالى»

اَللَّهُمَّ اسْقِنَا الْغَيْثَ، وَانْشُرْ عَلَيْنا رَحْمَتَكَ بِغَيْثِكَ الْمُغْدِقِ

بارخدايا، ما را به باران سيراب ساز، و رحمتت را بر ما بگستران به باران بسيار

 مِنَ السَّحابِ الْمُنْساقِ لِنَباتِ اَرْضِكَ الْمُونِقِ فى جَميعِ

از ابرى كه براى رويانيدن گياه شگفت‏ انگيز در همه

الْافاقِ، وَامْنُنْ عَلى‏ عِبادِكَ بِايناعِ الثَّمَرَةِ، وَ اَحْىِ بِلادَكَ‏ بِبُلُوغِ

آفاق روان گشته، و بر بندگان خود با به‏ بار آمدن ميوه منّت گذار، و سرزمين‏ هاى مرده را

الزَّهَرَةِ، وَاَشْهِدْ مَلآئِكَتَكَ الْكِرامَ السَّفَرَةَ بِسَقْىٍ مِنْكَ

با شكفتن شكوفه‏ ها زنده كن، و فرشتگان بزرگوار خود را به بارانى سودمند

نافِعٍ، دآئِمٍ غُزْرُهُ، واسِعٍ دِرَرُهُ، وابِلٍ سَريعٍ عاجِلٍ،

گواه گير، بارانى بسيار و انبوه، و پيوسته با بركات گسترده، بارانى تند و سريع و شتابان،

تُحْيى بِهِ ما قَدْ ماتَ، وَ تَرُدُّ بِهِ ما قَدْ فاتَ، وَتُخْرِجُ بِهِ ما

تا هر چه مرده است به آن زنده نمايى، و آنچه از ميان رفته به ما بازگردانى، و آنچه آمدنى است

هُوَ اتٍ، وَ تُوَسِّعُ بِهِ فِى‏ الْاَقْواتِ، سَحاباً مُتَراكِماً هَنيئاً مَريئاً

بيرون آورى، و به سبب آن روزى‏ ها را وسعت بخشى، ابرى درهم فشرده، كام‏ بخش و گوارا

طَبَقاً مُجَلْجَلاً، غَيْرَ مُلِثٍّ وَدْقُهُ، وَلا خُلَّبٍ بَرْقُهُ. اَللَّهُمَّ

و فراگيرنده و خروشان كه بارانش دائمِ ويران كننده، و برقش فريبنده (بدون باران) نباشد. بارخدايا

اسْقِنا غَيْثاً مُغيثاً مَريعاً مُمْرِعاً عَريضاً واسِعاً غَزيراً، تَرُدُّ بِهِ

ما را به بارانى فريادرس و برطرف كننده قحطى سيراب كن، بارانى روياننده گياه، سبز كننده - دشت و دَمَن، وسيع و پرمايه، كه به سبب آن

النَّهيضَ، وَ تَجْبُرُ بِهِ الْمَهيضَ. اَللَّهُمَّ اسْقِنا سَقْياً تُسيلُ

گياه روئيده پژمرده را خرم كنى، و آن را براى گياه شكسته موميايى قرار دهى. بارخدايا بر ما بارانى فرست كه

مِنْهُ الظِّرابَ، وَ تَمْلَأُ مِنْهُ الْجِبابَ، وَ تُفَجِّرُ بِهِ الْاَنْهارَ،

به آن از تپه‏ ها آب سرازير گردانى، و چاهها را لبريز كنى، و نهرها را روان سازى،

وَتُنْبِتُ بِهِ الْاَشْجارَ، وَتُرْخِصُ بِهِ الْاَسْعارَ فى جَميعِ

و درختان را برويانى، و قيمت‏ ها را در همه شهرها

الَأمْصارِ، وَ تَنْعَشُ بِهِ الْبَهآئِمَ وَالْخَلْقَ، وَ تُكْمِلُ لَنا بِهِ

ارزان كنى، و چهارپايان را قوّت دهى و خلايق را زنده‏ دل و نكوحال فرمايى، و روزيهاى پاكيزه را براى ما

طَيِّباتِ الرِّزْقِ، وَ تُنْبِتُ لَنا بِهِ الزَّرْعَ، وَتُدِرُّ بِهِ الضَّرْعَ، وَ

كامل گردانى، و كشت و زرع ما را برويانى، و پستانها را پرشير سازى، و

تَزيدُنا بِهِ قُوَّةً اِلى‏ قُوَّتِنا. اَللَّهُمَّ لاتَجْعَلْ ظِلَّهُ عَلَيْنا سَمُوماً،

نيرويى بر نيروى ما بيفزايى. بارخدايا، سايه آن ابر را بر ما باد گرم و زهرآگين مساز،

وَلاتَجْعَلْ بَرْدَهُ عَلَيْنا حُسُوماً، وَلاتَجْعَلْ صَوْبَهُ عَلَيْنا

و سردى آن را بر ما شوم و ناخجسته منما، و باريدنش را بر ما باران عذاب

رُجُوماً، ولاتَجْعَلْ مآئَهُ عَلَيْنا اُجاجاً. اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلى‏

قرار مده، و آبش را در كام ما تلخ و ناگوار مگردان. بارالها بر محمد و آلش

مُحَمَّدٍ وَالِهِ، وَارْزُقْنا مِنْ بَرَكاتِ السَّمواتِ وَالْاَرْضِ،

درود فرست، و از بركات آسمانها و زمين روزى ما ساز،

اِنَّكَ عَلى‏ كُلِّ شَىْ‏ ءٍ قَديرٌ.

كه تو بر هر چيز توانايى.