(11) وَ كانَ مِن دُعائِهِ عليه‏ السّلام بِخَواتِم الْخَيْرِ:

« در طلب عاقبت به خيرى»

يا مَنْ ذِكْرُهُ شَرَفٌ لِلذّاكِرينَ، وَ يا مَنْ شُكْرُهُ فَوْزٌ لِلشّاكِرينَ،

اى كه يادت يادكنندگان را شرف است، و شكرت شكرگزاران را كامروايى است،

وَ يا مَنْ طاعَتُهُ نَجاةٌ لِلْمُطيعينَ، صَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَالِهِ،

و اى كه فرمانبرداريت براى فرمانبرداران نجات و رهائى است، بر محمد و آلش درود فرست،

وَاشْغَلْ قُلوُبَنا بِذِكْرِكَ عَنْ كُلِّ ذِكْرٍ، وَاَلْسِنَتَنا بِشُكْرِكَ عَنْ

و دلهاى ما را به ياد خودت از هر ياد، و زبان ما را به شكر خودت از

كُلِّ شُكْرٍ، وَ جَوارِحَنا بِطاعَتِكَ عَنْ كُلِّ طاعَةٍ، فَاِنْ

هر شكر و اعضايمان را به طاعت خودت از هر طاعت مشغول دار، و اگر براى

قَدَّرْتَ لَنا فَراغاً مِنْ شُغْلٍ فَاجْعَلْهُ فَراغَ سَلامَةٍ لاتُدْرِكُنا فيهِ

ما فراغتى از كار مقدّر كرده‏ اى پس آن را فراغت همراه با سلامتى قرار ده تا در دنبال آن هيچ وبالى

تَبِعَةٌ، وَ لاتَلْحَقُنا فيهِ سَئْمَةٌ، حَتّى‏ يَنْصَرِفَ عَنَّا كُتَّابُ

به ما نرسد، و در آن فراغت ملالتى به دامن حيات ما ننشيند، تا نويسندگان اعمال

 السَّيِّئاتِ بِصَحيفَةٍ خالِيَةٍ مِنْ ذِكْرِ سَيِّئاتِنا، وَ يَتَوَلّى‏ كُتَّابُ

زشت از نزد ما با دفترى خالى از كردار بد برگردند، و نويسندگان خوبيها به سبب آنچه از

الْحَسَناتِ عَنّا مَسْرُورينَ بِما كَتَبُوا مِنْ حَسَناتِنا، وَاِذَا انْقَضَتْ

حسنات ما نوشته‏ اند شادان و مسرور بازآيند، و چون روزگار حياتمان

اَيّامُ حَياتِنا، وَ تَصَرَّمَتْ مُدَدُ اَعْمارِنا، وَاسْتَحْضَرَتْنا دَعْوَتُكَ

سپرى شود، و رشته زندگيمان بگسلد، و آن دعوت تو (مرگ) كه از خودش و اجابتش گزيرى نيست

الَّتى لابُدَّ مِنْها وَ مِنْ اِجابَتِها، فَصَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَالِهِ،

ما را فراخواند، پس بر محمد و آلش درود فرست،

وَاجْعَلْ خِتامَ ماتُحْصى عَلَيْنا كَتَبَةُ اَعْمالِنا تَوْبَةً مَقْبُولَةً

و پايان آنچه را كه نويسندگان پرونده بر ما مى‏ نويسند توبه‏ اى مقبول قرار ده كه

لاتُوقِفُنا بَعْدَها عَلى‏ ذَنْبٍ اجْتَرَحْناهُ، وَ لامَعْصِيَةٍ اقْتَرَفْناها،

بعد از آن ما را بر معصيتى كه كرده‏ ايم و نافرمانيى كه مرتكب شده‏ ايم توبيخ و سرزنش نكنى،

وَلاتَكْشِفْ عَنّا سِتْراً سَتَرْتَهُ عَلى‏ رُؤُوسِ‏ الْاَشْهادِ، يَوْمَ تَبْلُ

و پرده‏ اى كه بر ما پوشانده‏ اى در برابر ديده حاضران از روى كار ما برمدار، در روزى كه

اَخْبارَ عِبادِكَ، اِنَّكَ رَحيمٌ‏

اخبار بندگانت را آشكار مى‏ سازى، زيرا كه تو نسبت به هر كه تو را بخواند مهربانى،

بِمَنْ دَعاكَ، وَ مُسْتَجيبٌ لِمَنْ ناداكَ.

و تقاضاى هر كه تو را صدا بزند اجابت كننده‏ اى.