(10) و کان من دعائه عليه السلام في اللجا الي الله تعالي

« در پناه بردن به خداوند »

اَللَّهُمَّ اِنْ تَشَأْ تَعْفُ عَنّا فَبِفَضْلِكَ، وَ اِنْ تَشَأْ تُعَذِّبْنا

بارخدايا، اگر بخواهى بر ما ببخشى از سر فضل مى‏ بخشى، و اگر بخواهى ما را به عذاب

فَبِعَدْلِكَ، فَسَهِّلْ لَنا عَفْوَكَ بِمَنِّكَ، وَ اَجِرْنا مِنْ عَذابِكَ

مبتلا كنى از سر عدل مبتلا مى‏ كنى، الهى به رسم احسان، عفوت را نصيب ما كن، و به آئين چشم‏ پوشى ما را

بِتَجاوُزِكَ، فَاِنَّهُ لاطاقَةَ لَنا بِعَدْلِكَ، وَ لانَجاةَ لِأَحَدٍ

از عذاب برهان، كه ما را طاقت عدل تو نيست، و بدون عفوت براى هيچ يك

مِنّا دُونَ عَفْوِكَ، يا غَنِىَّ الْاَغْنِيآءِ، ها، نَحْنُ عِبادُكَ بَيْنَ

از ما آزادى ميسّر نيست، اى بى‏ نيازترين بى‏ نيازها، اينك ما بندگان توايم

يَدَيْكَ، وَ اَنَا اَفْقَرُ الْفُقَرآءِ اِلَيْكَ، فَاجْبُرْ فَاقَتَنا بِوُسْعِكَ،

بر درگاهت، و من نيازمندترين نيازمندان به توام، پس تهيدستى ما را به توانگريت چاره كن،

 وَ لاتَقْطَعْ رَجآءَنا بِمَنْعِكَ، فَتَكُونَ قَدْ اَشْقَيْتَ مَنِ

و رشته اميد ما را با منع كردن لطفت قطع مكن، كه اگر چنين كنى، كسى را كه از رحمتت نيكبختى

اسْتَسْعَدَ بِكَ، وَ حَرَمْتَ مَنِ اسْتَرْفَدَ فَضْلَكَ، فَاِلى‏ مَنْ

خواسته بدبخت كرده‏ اى، و آن را كه از فضلت عطا خواسته محروم نموده‏ اى، در اين حال از

حِينَئِذٍ مُنْقَلَبُنا عَنْكَ؟ وَ اِلى‏ اَيْنَ مَذْهَبُنا عَنْ بابِكَ؟ سُبْحانَكَ

پيشگاهت به سوى چه كسى رو كنيم؟ و از درِ رحمتت به كجا رويم؟ پاك و منزهى،

نَحْنُ الْمُضْطَرُّونَ الَّذينَ اَوْجَبْتَ اِجابَتَهُمْ، وَ اَهْلُ السُّوءِ

ما از آن درماندگانيم كه قبول دعاى آنان را واجب كرده‏ اى، و از آن گرفتارانيم كه رفع گرفتارى را

الَّذينَ وَعَدْتَ الْكَشْفَ عَنْهُمْ. وَ اَشْبَهُ الْاَشْيآءِ بِمَشِيَّتِكَ،

به ايشان وعده داده‏ اى. و شبيه‏ ترين چيزها به خواسته تو،

وَ اَوْلَى الْاُمُورِ بِكَ فى عَظَمَتِكَ رَحْمَةُ مَنِ اسْتَرْحَمَكَ،

و سزاوارترين كار به بزرگوارى تو، رحمت آوردن بر كسى است كه از تو رحمت خواهد،

وَ غَوْثُ مَنِ اسْتَغاثَ بِكَ، فَارْحَمْ تَضَرُّعَنا اِلَيْكَ، وَاَغِثْنا

و به فرياد رسيدن كسى است كه به تو فريادرسى كرده، پس بر زارى ما نزد خود رحمت آر، و به خاطر اينكه خود را

اِذْ طَرَحْنا اَنْفُسَنا بَيْنَ يَدَيْكَ. اَللَّهُمَّ اِنَّ الشَّيْطانَ قَدْ شَمِتَ

در پيشگاهت به خاك افكنده‏ ايم به فريادمان رس. الهى، شيطان، ما را چون در نافرمانيت

بِنا اِذْ شايَعْناهُ عَلى‏ مَعصِيَتِكَ، فَصَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَالِهِ،

او را همراهى كرديم سرزنش مى‏ كند، پس بر محمد و آلش درود فرست،

وَ لاتُشْمِتْهُ بِنا بَعْدَ تَرْكِنا اِيّاهُ لَكَ، وَ رَغْبَتِنا عَنْهُ اِلَيْكَ.

و اكنون كه شيطان را به خاطر تو واگذاشتيم و از طرف او به سوى تو روى آورديم وى را به سرزنش ما شاد مكن.