31. قال أبوعبدالله الصادق علیه السلام:

كُلُّ رِيَاءٍ شِرْكٌ إِنَّهُ مَنْ عَمِلَ لِلنَّاسِ كَانَ ثَوَابُهُ عَلَی النَّاسِ وَ مَنْ عَمِلَ لِلَّهِ كَانَ ثَوَابُهُ عَلَی اللَّهِ.

هر گونه ريايی شرك است، هر كس برای مردم كار كند پاداشش به عهده مردم است و هر كس برای خدا كار كند ثوابش بر خدا است.

كافی، ج2، ص293.

32. قال أبوعبدالله الصادق علیه السلام:

المسلم أخو المسلم هو عینه و مرآته و دلیله، لایخونه و لا یخدعه و لا یظلمه و لا یکذّبه و لا یغتابه.

مسلمان برادر مسلمان است، او چشمش و آیینه اش و راهنمای اوست به او خیانت نمی کند، او را فریب نمی دهد، به او ستم نمی کند، او را تکذیب نمی کند و پشت سر او سخن نمی گوید.

کافی، ج 2، ص 166.

33. قال أبوعبدالله الصادق علیه السلام:

مَنْ سَبَّحَ تَسْبِيحَ فَاطِمَةَ علیها السلام قَبْلَ أَنْ يَثْنِيَ رِجْلَيْهِ مِنْ صَلَاتِهِ الْفَرِيضَةِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ، و یبدء بالتکبیر.

هرکس بعد از نماز واجب تسبیحات حضرت زهرا(س) را بجا آورد قبل از اینکه پای راست را از بالای پای چپ بردارد، جمیع گناهانش آمرزیده می‌شود، و با تکبیر شروع می کند. (34بار الله اکبر، 33 بار الحمدلله، 33 بار سبحان الله)

کافی، ج 3، ص 343.

34. قال أبوعبدالله الصادق علیه السلام:

إن شفاعتنا لاتنال مستخفا بالصلاة.

همانا شفاعت ما به كسى كه نمازش را سبك بشمارد، نخواهد رسید.

امالی صدوق، مجلس 73، ح 10.

35. قال أبوعبدالله الصادق علیه السلام:

عَلَيْكُمْ بِإِتْيَانِ الْمَسَاجِدِ فَإِنَّهَا بُيُوتُ اللَّهِ فِي الْأَرْضِ وَ مَنْ أَتَاهَا مُتَطَهِّراً طَهَّرَهُ اللَّهُ مِنْ ذُنُوبِهِ وَ كُتِبَ مِنْزُوَّارِهِ فَأَكْثِرُوا فِيهَا مِنَ الصَّلَاةِ وَ الدُّعَاءِ وَ صَلُّوا مِنَ الْمَسَاجِدِ فِي بِقَاعٍ مُخْتَلِفَةٍ فَإِنَّ كُلَّ بُقْعَةٍ تَشْهَدُ لِلْمُصَلِّي عَلَيْهَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ.

بر شما باد به رفتن به مساجد، به خاطر اين‌كه مساجد خانه هاى خداى متعـال در زمين هستند و كسى كه با طهارت به سوى مساجد برود خداى متعال او را از گناهانش پاك مى كند و از زوارش نوشته مى شود، پس زياد در مساجد نماز و دعا بخوانيد و در مسجدهاى مختلف نماز بخوانيد، چون كه در روز قيامت هر مكانى شهادت براى نمازگزارش مى دهد.

امالی صدوق، مجلس 57، ح 8.

36. قِيلَ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنَّا نُسَمِّي‏ بِأَسْمَائِكُمْ‏ وَ أَسْمَاءِ آبَائِكُمْ فَيَنْفَعُنَا ذَلِكَ؟

فَقَالَ: إِي وَ اللَّهِ وَ هَلِ الدِّينُ إِلَّا الْحُبُّ؟

به امام صادق علیه السلام عرض شد: فدایت شوم ما فرزندان خود را به نام شما و پدران شما می‌نامیم. آیا این عمل به حال ما سودمند است؟

حضرت فرمودند: آری به‌خدا قسم! مگر دین، چیزی جز مهر ورزیدن است؟

نورالثقلین، ج 1، ص 227.

37. قال أبوعبدالله الصادق علیه السلام:

من منع الزكاة في حياته طلب الكرة بعد موته. و قال: من منع قیراطا من الزکاة فلیمت ان شاء یهودیا أو نصرانیّاً.

هرکس در ایام حیات و زندگی خود زکات مال خود را ندهد، پس از مرگ، طلب بازگشت کند. و نیز فرمود: کسى که قیراطى از زکات را منع کند یا باید یهودى از دنیا برود یا نصرانى.

عقاب الاعمال، ص 534.

38. قال أبوعبدالله الصادق علیه السلام:

برّوا ابائكم يبركم أبناءكم و عفوا عن نساء الناس تعف عن نسائكم.

نيكى كنيد با پدرانتان تا به شما نيكى كنند پسرانتان و چشم پوشى كنيد از زنان مردم تا مردم از زنانتان چشم بپوشند.

تحف العقول، ص 377.

39. قال أبوعبدالله الصادق علیه السلام:

إِنَّ الْعَبْدَ لَفِی فُسْحَةٍ مِنْ أَمْرِهِ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ أَرْبَعِینَ سَنَةً فَإِذَا بَلَغَ أَرْبَعِینَ سَنَةً أَوْحَی اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَی مَلَكَیْهِ قَدْ عَمَّرْتُ عَبْدِی هَذَا عُمُراً فَغَلِّظَا وَ شَدِّدَا وَ تَحَفَّظَا وَ اكْتُبَا عَلَیْهِ قَلِیلَ عَمَلِهِ وَ كَثِیرَهُ وَ صَغِیرَهُ وَ كَبِیرَهُ.

همانا بنده تا چهل سالگی در کار خود در وسعت و گشایش است، و چون به چهل سالگی رسید، خدای عزّوجلّ به دو فرشته ای که مأمور اویند وحی می فرستد که من بنده ام را عمر درازی دادم، از این پس با او تندی و خشونت کنید و سخت بگیرید، و او را خوب در نظر بگیرید، و کم و بیش و خرد و کلان اعمال و کارهای او را بنویسید.

كافی، ج 8، ص 108.

40. قال أبوعبدالله الصادق علیه السلام:

إذا مات المؤمن فحضر جنازته اربعون رجلا من المؤمنین وقالوا: اللهم انا لانعلم منه الا خیرا وانت اعلم به منا، قال الله تبارک وتعالی: قد اجزت شهاداتکم وغفرت له ما علمت مما لا تعلمون.

هرگاه یکی از اهل ایمان بمیرد و بر جنازه او چهل نفر از مؤمنین حضور یابند و گواهی دهند که پروردگارا! ما به جز خوبی و نیکی از این شخص ندیده ایم و تو از ما داناتر هستی، خداوند متعال می فرماید: من نیز شهادت شما را پذیرفتم و آنچه [از بدیها و گناهان] از او می دانستم که شما بی اطلاع بودید، همه را بخشیدم.

وسائل الشیعه، ج 2، ص 925.