* سلطان ارتضاء *

ساقی بریز باده که جان را جلا دهی

زان باده ای که روح و روان را صفا دهی

خود واقفی به جام می و راز و رمز آن

بر ظرف جان ما نگر که درون را شفا دهی

غافل نِئی ز میکده و ساغر و سبو

تا خط جور ریز که بر ما بهاء دهی

بر ما ازآن رحیق که باشد ز سلسبیل

إنعام کن که قدرت مدح رضا (ع) دهی

طبعم روان نما به قوّت این باده ی طهور

تا در طریق منقبت نور جا دهی

شمس الشموس آسمان ولایت طلوع کرد

تا نسبتش به سوره ی شمس الضحی دهی

روشن شد از جمال منیرش سماء و أرض

باشد که لطف ایزد منان به ما دهی

سلطان إرتضا که به یمن قدوم او

این مرز و بوم را تو صفا و بهاء دهی

اندر مه کرامت ذیقعدة الحرام

از باغ نجمه (س) این گل خوشبو به ما دهی

جا کرد تا به دوش پدر این مه منیر

ماه شب چهارده از او جلا دهی

این ذوالکرم که نزد خدا بود محترم

گاه رضا رضایت خود بر رضا (ع) دهی

درآستان مهر و ولایش دوام عمر

بر دوستان عطاء بنما تا بقاء دهی

در طاعتش زیارت او را نصیب کن

تا در حریم معرفتش إلتجاء دهی

لیل و نهار عمر رهائی تمام گشت

تا زیر سایبان ولایتش تو جا دهی

(اثرطبع استادحاج علی محمدرهائی شهرضائی)