ضامن آهو

مردی كه آسمان به زمین داده بود كو

در سجده‌اش شبانه غزل می‌سرود كو

مردی كه از مدینه به این خاك پا گذاشت

روشن‌تر از ستاره و خورشید بود كو

آن مرد سبز پوش، غزل نوش هشتمین

در كوچه‌ها نماز، اقامه نمود كو

مردی كه با طنین لا الای خود

گرد و غبار، از تن شهری زدود كو

دستی اشاره كرد و خروشید رود شهر

آن دست و آن تلاطم و امواج رود كو

یك مرد نیست كه ضامن آهو شود چرا

نور الهدی، چراغ خدا، مرد جود كو

امشب چگونه وصف كنم ماهتاب را

دعبل كه آفتاب جهان را ستود كو

با من بخوان ترانه سرسبز باغ را

ای سروناز نغمه گل در سجود كو

آنجاست سمت باور دل، باغ آسمان

مأمون كه روی بستر زر می‌غنود كو

با یك بغل شكوفه و گل می‌رسد بهار

مردی كه بال چلچله را می‌گشود كو

فردوس، امتداد مسیر نگاه اوست

ای ابرهای معجزه، رود خلود كو

باران! ببار تا همه ایمان بیاوریم

در آیه‌های چشم تو ابر كبود كو

این روزهای سبز كه میلاد این گل است

در رقص واژه‌ها، دف و نی، چنگ و عود كو

علی دولتیان