اتفاق شيعه و سني در اينکه متعه در صدر اسلام مدتي جايز بوده است:

 همچنين در اينکه متعه مدت زماني در ايام حيات رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم مشروع بوده است، هيچ شکي نيست:

ولا شك أنه كان مشروعا في ابتداء الإسلام؛ هيچ شكي در اين نيست که متعه در ابتداي اسلام جايز بوده است.

تفسير ابن كثير ج1 ص475

پس ادعاي حليت اضطراري آن مانند حليت گوشت مرده و خون در حال اضطرار نيز معني ندارد. زيرا ضرورت، در هر زماني حکم حرمت را در هر موضوعي که باشد - بر مي دارد و مختص به زمان رسول خدا نيست.

اختلاف بين شيعه وسني در مورد متعه در چيست؟

 اما اختلاف اصلي در اين است که آيا براي اين حکم در زمان خود رسول اکرم صلي الله عليه وآله وسلم نسخي وارد شده است يا اينکه حکم به حرمت متعه بعد از وفات ايشان و توسط ديگران وضع شده است؟

مشهور بين اهل سنت نظر اول و اجماع شيعه بر نظر دوم است.