ابن عمر به پدرش چنين مى گويد.

«... لو كان لك راعى ابل او راعى غنم ثمّ جاءك وتركها رأيت أن قد ضيع. فرعاية الناس اشدّ. قال: فوافقه قولى...»(1).

خلاصه ترجمه: مى گويد اگر چوپان تو گله را رها كرده نزد تو بيايد او را ضايع كننده مى دانى. توجه به امور مردم مهمتر است. او نيز گفته مرا قبول كرد... .

ـــــــــــــــــــــــــ

(1) صحيح مسلم، ج 3، ص 1455، كتاب الامارة، باب 2، ح 12.

سؤال ما اين است: آيا موضوعى كه ابن عمر دانست و عمر هم قبول كرد و عقل هم بدان حكم مى كند و عقلاى عالم بدان توجه دارند، بر خدا و رسولش مخفى بود؟

چرا رسول خدا صلى الله عليه و آله -به زعم اهل سنت- كسى را جانشين خود قرار نداد تا از اين همه اختلاف و چند دستگى جلوگيرى كرده و تا زمام امور مسلمانان به دست نااهلان نيفتد و تا كار به جائى نرسد كه مشتى يهود سرزمين مسلمانان را غصب كرده و آنان را آواره كنند و اگر كسى بخواهد اعتراض يا دفاع كند او را يا بكشند يا در حبس شكنجه نمايند و حكومتهاى به اصطلاح اسلامى يا سكوت كنند و يا مقهور شوند و يا بدتر از آن همكارى بنمايند؟

آيا عقل هيچ عاقلى مى پذيرد كه بگوئيم گناه همه آنچه كه در طول تاريخ بر سر مسلمانان آمده و باز هم خواهد آمد بر گردن كسى است كه آنها را به حال خود گذاشته و به اندازه خليفه اول هم نفهميد كه بايد جانشين تعيين كند؟

ما لكم كيف تحكمون؟

اميد است كه خداوند مهربان هر چه زودتر ذخيره خويش، موعود عالميان، مهدى فاطمه عليهما وعلى النبى وآله افضل الصلوات والتحيات، را برساند تا مسلمين عزيز و كفار و مشركين و منافقين ذليل و ظلم و جور نابود و عدل و داد گسترش يابد. بمنه و كرمه.

حوزه علميه - حسين طيبيان