موسى پس از دریافت فرامین دهگانه به میان قوم خود بازگشت و سپس مذبحى در دامنه ی كوه با دوازده ستون به شماره ی دوازده سبط بنى اسرائیل بنا نهاد و عمل قربانى شروع گردید. موسى نصف خون حیوانات قربانى شده را گرفته، در لگن ها ریخت و نصف خون را بر مذبح پاشید. و خون در لگن ها را بر قوم خود پاشید و گفت: اینك این خون، عهدى است كه خداوند این سخنان با شما بسته است. پس موسى دستور داد خیمه اى مخصوص عبادت بر پا كردند كه آن را خیمه ی عهد مى گفتند و هر وقت قبیله اى فرود مى آمد، آن خیمه را با رعایت آداب و به احترام، خادمان مخصوص (كه گویند از سبط لاوى بوده اند و از نسل ایشان بعدها كَهَنه ی یهود بوجود آمد) در پیشاپیش اردوگاه برمى افراشتند و موسى بدرون آن مى رفته و به سكوت و انقطاع تمام كلام یهوه را استماع مى فرموده است. روایات و اخبار قدیمه حاكى است كه در اندرون آن خیمه صندوقى نیز مى نهاده اند با محتواى دو لوح سنگى كه بر روى آن نصّ میثاق الهى با قوم اسرائیل منقّش بوده است. و این همان تابوت عهد یا صندوق تورات است كه در تاریخ قوم اسرائیل بعدها نقش مهم و آثار عطیه ی حیاتى داشته است و قوم اسرائیل هر وقت حركت مى كرده، آن صندوق را با حرمت فراوان در ارابه نهاده و پیشاپیش خود روان مى داشته اند و حتى در هنگام جنگ ها آن را با خود برده و از آن فیض و امداد مى جسته اند؛ و هیچ كس جز طبقه ی كَهَنه و ربانیون نمى بایستى آن را لمس كند. اگر كسى مرتكب چنین گناهى مى شد، هر آئینه روحى قادر و توانا كه درون آن نهفته بود، او را هلاك مى ساخت.

جان ناس مى گوید: بزرگ ترین عملى كه موسى انجام داد، برقرارى ارتباط بین مؤمنین و خداوند بود. این ارتباط، بنا به برخى روایات در طور سینا یا در جبل هورب یا در دهنه ی خلیج عقبه و یا در جنوب بحرالمیّت برقرار شده است. آنچه را كه موسى آورد، ده فرمان نام گرفت و بعدها آن را بسط داده، تورات پدید آمد. هر چند كه معلوم نیست متن موجود تورات منطبق با اصل باشد.