نخستین دولت یهودى هنگامى تشکیل شد که (طالوت) یا (شأوول) در بین سالهاى ١۰٩۵ـ ١۰۵۵ قبل از میلاد پادشاه گشت و پايتخت خود را حبرون (خليل) قرار داد. ولي چون داوود پادشاه گشت، پايتخت را در سال 1049 ق.م به يبوس (بيت المقدس) انتقال داد. سلیمان فرزند داود، که پس از پدرش به مقام پادشاهى و نبوت رسید، از بزرگترین پادشاهان آنها شناخته شد، در زمان او همه از آرامش و سعادت برخوردار بودند، مى گویند که بناى هیکل سلیمان را او ساخت و مدت هفت سال مهندسین مصر، الجزیره و فینیقیا در آن ساختمان کار مى کردند.

پس از مرگ سلیمان (بین سال٩٣٢ قبل از میلاد) دولت آنها به دو قسمت تقسیم شد، یکى در شمال که پایتختش سامره (نابلس) بود و دیگرى در جنوب که پایتختش اورشلیم (بیت المقدّس) بوده است. این دو دولت مدت٢۰۰ سال باهم جنگیدند تا آنکه (سرجون) امپراطور آشوریها ٧٢٢ (قبل از میلاد) بر آنها پیروز گشت و فرمان داد تا همه ی یهودیان را از آن منطقه خارج سازند.

پس از آنکه نینوى بدست کلدانی ها سقوط کرد، (۶١۴ قبل از میلاد) یهودیان براى بهم زدن میان آنها و مصری ها که بر کنعان حکومت داشتند، سخت مشغول فعالیّت شدند، در اثر آن جنگ دامنه دارى میان آنها واقع شد بالاخره (نبوخذ نصر) پادشاه بابل در سال (۵۶٢ قبل از میلاد) پیروز شد و براى انتقام از یهودیان، اورشلیم را خراب کرد و هیکل ها را نابود نمود و همه را دست بسته به بابل حرکت داد (۵٨۶ قبل از میلاد). مدت زیادى را در اسیرى گذراندند، تا آنکه (کورش) پادشاه ایران، آنها را که به (اُسراى بابل) مشهور بودند، نجات داده و دوباره هیکل را بنا کرد (۵١۶ قبل از میلاد).

در ایّام (هیلین) یهودیان مورد حمله هاى بسیارى قرار گرفتند و آخرین آنها وقتى بود که رهبر معروف رومانى (قیطس) اورشلیم را خراب کرده، هرچه یهودى بود اسیر کرد و به (رم) فرستاد، این حادثه در سال٧۰ میلادى واقع شد. در سال١٢۵م (ادریانوس) امپراطور رومانى بر آنها حمله کرد، اورشلیم را خراب نمود و تعداد پانصد هزار یهودى را کشته و پنجاه هزار نفر از آنها را اسیر کرد. در عهد (تراجان ـ ١۰۶م) تعداد زیادى از یهود مخفیانه وارد اورشلیم شده و بناى خرابکارى را گذاردند و چون (ادریانوس) پادشاه روم شد، (١١٧ ـ ١٣٨م) اورشلیم را به تصرف در آورد و انجام دادن مراسم مذهبى را بر یهود آزاد کرد.

یهودیان به رهبرى بارکوخیا (١٣۵م) شورش کردند، ولى پیروز نشدند، در این واقعه بیش از ۵٨۰ هزار یهودى بقتل رسید و آنها که جان سالم بدر بردند، شهر را ترک کرده ادریانوس مجدداً اورشلیم را خراب کرده و به جاى آن شهر (ایلیا) بنا کرد. پس از این تاریخ، یهودیان خرابکارى هاى زیادى کردند و بدنبال آن چندین بار قتل عام شدند که خود مسبب همه ی آنها بودند.

سرزمين فلسطين منطقه اي عربي است كه از طرف غرب به درياي مديترانه و از طرف شمال، به جمهوري لبنان و از جانب شرق به نهر اُردن و جمهوري سوريه و از ناحيه ی جنوب به شبه جزيره ی سينا كه قسمتي از مصر است، محدود مي باشد، و به لحاظ جغرافيايي براي ممالك عربي موقعيت بسيار مهمي دارد و در حقيقت پلي است كه ممالك عربي آسيا را به بلاد عربي آفريقا متصل مي كند و راه ارتباط و اتصال جزيرة العرب، به درياي مديترانه است. در دوران هاي گذشته به فلسطين «ارض كنعان» گفته مي شده چون از ابتداء تاريخ، عرب كنعاني در آنجا زندگي مي كرده اند و نام فلسطين به مناسبت يكي از قبائل «كريتي» كه تقريباً دوازده قرن قبل از ميلاد مسيح در سواحل مديترانه، ميان «يافا» و «غزه» رحل اقامت افكنده بودند و بعداً بنام فلسطينيون معروف شدند، (بر اين سرزمين نهاده شده است.)[5]

صهيونيسم كه يك تشكيلات سياسي بود، هدفش ايجاد يك دولت مستقلّ يهودي در فلسطين و بلاد عربي بود، اين جمعيت بمناسبت يكي از قلّه هايي كه در شهر بيت المقدس به نام «صهيون» وجود دارد، نام صهيونيسم را براي خود انتخاب كردند. مظالم و فشارهايي كه در روسيه، لهستان و روماني بر يهود وارد آمد، اين فكر را تقويت كرد و كشتار يهوديان روسيه در سال 1882 اين آتش افروخته را شعله ور نمود.

در نتيجه، يكي از سران يهود «بينسكر» كتابي، به نام «خودمختاري» تأليف كرد و يهود را تحريك نمود كه هرچه زودتر متشكّل شوند. او در اين كتاب مي گويد: دنيا با نظر حقارت به يهود مي نگرد، زيرا ما در تمام روي زمين وطن و مركز و استقلال نداريم، و همه جا بيگانه به حساب مي آييم و علاج اساسي اين است كه يهود عالم، در ارض وطن (فلسطين) جمع شوند و ملت يهودي مستقل تشكيل دهند... .

بدنبال اين پيشنهاد، جمعيت عشاق صهيون به وجود آمد و هدف اين جمعيّت، احياء زبان عبري، دعوت يهود به مهاجرت به فلسطين و تملّك و آباد نمودن اراضي آن جا بود. اين حزب از مجراي كمك هاي يهوديان مخصوصاً «بارون ادموند روچيلد» تأمين مي شد و در نتيجه موفق شدند كه چند قطعه از اراضي فلسطين را به چنگ بياورند و مشغول عمران آن ها شوند.

اين نهضت ابتداءً قابل توجه نبود و هدف سياسي درستي نداشت، تا اينكه «تئودور هرتزل» كه يك نفر نويسنده ی يهودي از اهل اُتريش است، وارد معركه شد. اين مرد تحت تأثير حادثه اي كه براي يك يهودي رخ داد، وارد فعاليت گرديد. در اين حادثه يك نفر يهودي فرانسوي به نام «ديفوس» در فرانسه به اتهام جاسوسي به نفع دشمنان فرانسه به محاكمه كشيده شد و پس از چندين محاكمه تبرئه شد.

«هرتزل» كه از اين حادثه سخت متأثر شده بود، در سال 1895 كتابي به نام «دولت يهود» تأليف و منتشر نمود. او در اين كتاب نوشت كه راه حلّ گرفتاري هاي يهود، تأسيس يك كشور مستقل است. «هرتزل» در اين كتاب پيشنهاد نمود كه آژانس يهود تشكيل شود تا برنامه ی مذاكرات و نقشه هاي سياسي حزب را تنظيم نمايد و يك شركت يهودي بوجود آيد كه احتياجات اقتصادي و مالي نهضت را تأمين كند.

اولين كنگره حزب صهيونيسم در سال 1897 در شهر «بال» سوئيس تشكيل شد و پس از مشاوره و مذاكرات زياد، قطعنامه اي صادر شد. دراين قطعنامه برنامه ی نهضت مشخص شد و فلسطين، منطقه ی مهاجرت و محل تشكيل «ملت واحد يهودي» معلوم گشت. اسم فلسطين به «ارض اسرائيل» مبدّل گرديد. پرچم صهيوني و شعار ملي يهود هم معلوم شد، پس از پايان نشست، «هرتزل» اظهار نمود كه: همين امروز ما دولت يهودي را بوجود آورديم.[6]

در سال 1901 همين «هرتزل» به تركيه مسافرت كرد، و از سلطان عبدالحميد درخواست كرد كه در مقابل دريافت مبالغ زيادي به يهود اجازه بدهد تا داخل فلسطين شوند، ولي عبدالحميد اين پيشنهاد را رد كرد.[7] تصادفاً در همين موقع، در «مرج ابن عامر» يهوديان مقداري زمين خريدند، نمايندگان عرب در پارلمان عثماني، در مورد اين اراضي كه به چنگ يهود افتاده اعلام خطر كردند و مبارزات عليه انتقال اراضي به يهود شروع شد و رفته رفته كار را بر يهود سخت گرفتند.

مشكلات فراواني كه در راه پيشرفت يهود در فلسطين ايجاد شد، آن ها را بفكر انتخاب جاي ديگري انداخت، بعد از مشورت «عريش» (عريش سرزمینی بين مصر و فسطين كه متعلق به مصر است) را انتخاب كردند، هرتزل در اين باره با دولت مصر تماس گرفت و مذاكراتي نمود و حكومت مصر هم تقاضاي او را رد كرد.

دولت انگليس امتياز استعمار «اوگاندا» كه در شمال افريقا واقع است، به هرتزل عرضه كرد؛ يهوديان براي بررسي و مطالعه ی وضع «اوگاندا» يك كميسيون فني تشكيل دادند و مشغول مطالعه شدند، در اين اثناء عمر «هرتزل» پايان رسيد و در سال 1902 از دنيا رخت بربست. كنگره ی يهود با پيشنهاد مركزيت «اوگاندا» مخالفت نموده و تأكيد كرد كه در فلسطين و يا حداقل منطقه اي كه در جوار فلسطين، كه بعداً به فلسطين دست يابند، بايد دولت يهود را تكشيل دهند .

با شروع جنگ جهاني اول ـ كه دامنه ی آن تا حدود فلسطين كشيده شد ـ يكي از رهبران حزب صهيونيسم بنام «هربرت صموئيل» يادداشتي به اعضاء كابينه ی انگلستان و نمايندگان مجلس عوام آن كشور تقديم كرد، و پيشنهاد نمود كه يك دولت يهودي تحت نظارت انگلستان در فلسطين بوجود آيد و سه تا چهار ميليون نفري كه در اروپا متفرق اند، به آنجا بروند. و بدين ترتيب انگلستان يك حكومت دست نشانده و حافظ منافع خود را در كنار كانال سوئز و مصر ايجاد كرده و نقطه اي حساس را از منطقه در اختيار داشته باشد. مذاكرات در اين زمينه ادامه يافت و موافقت كشورهاي فرانسه و امريكا نيز جلب شد؛ تا سرانجام «بالفور» وزير خارجه ی انگلستان رسماً قول تشكيل كشور يهودي را به صهيونيسم ها داد.

اعلاميه «بالفور» در روز دوم نوامبر 1917 ـ يعني درست يك سال و نيم پس از شروع انقلاب عرب ـ براساس وعده هاي انگلستان در مورد استقلال بلاد عربي صادر شد. اين اعلاميه، مخالفت هاي عرب ها را در پي داشت و «شريف مكه» در اين باره از انگلستان توضيح خواست، ولي انگليس و امريكا به آن ها اطمينان دادند كه هرگز استقلال كشورهاي عربي تهديد نخواهد شد و يهوديان فقط قصد مهاجرت و سكونت در فلسطين را دارند و آزادي آن ها در حدودي است كه با آزادي سياسي و اقتصادي عرب سازگار باشد.[8]

با پايان جنگ جهاني اول، انگليس براي تحقق دولت يهودي مصمّم تر شد. فلسطين به طور كامل در اختيار انگلستان قرار گرفت و به عنوان دولت قيّم، قوانين مناسب خود را در آنجا وضع مي كرد؛ در عين حال اجازه داد كه آژانس يهود در اين منطقه به فعاليت اقتصادي بپردازد و زبان عبري و انگليسي را در كنار زبان عربي قانوني كرد.

تلاش ها براي يهودي كردن منطقه ی فلسطين و انتقال يهوديان به اين سرزمين ادامه مي يافت و مخالفت ها و گاه شورش هاي كشورهاي عربي با وعده هاي فريبنده ی انگلستان فروكش مي كرد؛ اما همزمان افراد با نفوذ يهودي بر مناصب مهم در فلسطين گمارده مي شدند و آنان از راه امتيازات اقتصادي كه به دست مي آوردند، مسلمين را تحت فشار مي گذاردند به گونه اي كه فلسطيني ها مجبور به فروش اراضي خود شدند.

درهاي فلسطين به روي مهاجران يهود باز شد، در نتيجه در ده سال اول حكومت سرپرستي (1918-1928) يكصدوده هزار نفر يهودي از اطراف عالم وارد فلسطين شدند. در اين مدت تمام تسهيلات به يهودي ها براي توليدات اقتصادي و صادرات و واردات داده مي شد؛ ولي بر فلسطيني ها سخت گيري شده و طرح هايي براي خارج كردن آنان از عرصه ی اقتصاد به كار گرفته مي شد.[9]

تا اينجا مي توان گفت بريتانيا نقش اصلي را بازي مي كرد، ولي از اين به بعد امريكا وارد كار شده و سرانجام اسرائيل به دست او تأسيس شد. در اواخر جنگ جهاني دوم «ترومان» رئيس جمهوري اسبق امريكا درخواست كرد كه تعداد صد هزار يهودي به فلسطين مهاجرت كرده و فلسطين را بين يهود و مسلمانان تقسيم كنند، با آنكه همين شخص در سال 1947 در پارلمان امريكا اعلام كرده بود كه امريكا هرگز راضي نيست كه سرنوشت ملتي بدون رضايت آنان تعيين گردد. در آن زمان هرچه «مارشال» وكيل وزارت امورخارجه خواست خطرهاي تقسيم را به «ترومان» گوشزد كند و او را از آن منصرف سازد، فايده اي نبخشيد، و پيش از آنكه قواي نظامي بريتانيا از فلسطين خارج شوند، دولت امريكا به اسرائيل اعتراف كرد! اين اعتراف حتي نسبت به نماينده ی امريكا در سازمان ملل متحد غير منتظره و ناگهاني بود. در اثر اين اعتراف ناگهاني، جنگ خونيني ميان عرب ها و اسرائيل شروع شد.

مطابق همين زمان، سازمان ملل متحد تشكيل جلسه داده و براي رفع اختلافات عرب ها و اسرائيل و پايان دادن به جنگ در آن منطقه قطع نامه ی تقسيم را صادر كرد. به موجب اين قطع نامه، صحراي «نقب» مي بايست در دست يهود و «جليل» در دست عرب ها باشد، سازمان ملل براي اجراي اين قطع نامه شخصي به نام «كونت برنادوت» را به فلسطين اعزام كرد و چون عرب ها حاضر نشدند صحراي نقب را به يهود واگذار كنند، «برنادوت» پيشنهاد كرد كه اگر عرب ها به هيچ نحو راضي نيستند «نقب» را به يهود بدهند، بر يهود لازم است كه «جليل» را گرفته و از «نقب» صرف نظر كنند. در اثر اين پيشنهاد، يهود «برنادوت» را كشتند و با آنكه «برنادوت» نماينده ی سازمان ملل بود، مع ذلك قاتل آن آزاد شد.

اين را هم بايد اضافه كرد كه سران كشورهاي عربي در آن جنگ خيانت كردند و در عوض آنكه زمين هاي فلسطين را از يهود بگيرند، زمين هاي زيادي را هم به آن ها دادند. در اين جنگ يك ميليون نفر را آوراه كردند و در نتيجه، جنگ به نفع يهود تمام شد. اسرائيل پس از جنگ، تعداد (202) قريه را تغيير داد و بيش از (200) مسجد را خراب كرد و اكثر مقابر را نبش نمود و حتي سنگ هاي روي آن ها را دزديده و به يهود فروخت.[10]

در نتيجه، مي توان گفت كه اسرائيل با قدرت امريكا و انگليس و غفلت مسلمانان و تلاش يهود به وجود آمد.