2 . نژادپرستي

پايه ی اصلي آيين شينتو، الهي دانستن سرزمين ژاپن و ساكنين آن مي باشد. آنان فرمانروايان خود را بلاواسطه فرزند خداي آفتاب، آماتراسو، مي دانند و معتقدند همه ی آن جزاير و مردم آن مبدأ و منشأ، الهي علوي دارند.[32] از همين رو اين آيين و مؤمنين به آن دچار نژادپرستي افراطي شده اند. و ساير نژادها را به هيچ مي انگارند. «موتوري» يكي از دانشمندان آيين شينتو مي گويد: «هيچ خلقي در شأن و منزلت برابر با ژاپني ها نمي باشد.. و ديگران بايد همه دون مقام او قرار گيرند»[33]

3 . طبيعت پرستي و روح پرستي.

آيين شينتو دچار نوعي طبيعت پرستي و «آنيميسم» است و براي هريك از مظاهر طبيعت، الهه اي متصور بوده و آنها را مي پرستد. الهه هايي چون «آماتراسو» يعني الهه ی خورشيد يا «تسوكي ـ يومي» يعني خداي قمر و همچنين «سوسا ـ نو ـ وو» خداي طوفان و... از جمله ی صدها خدايي است كه مورد پرستش مؤمنين به آيين شينتو واقع مي شود.

از ديدگاه آيين شينتو، ارواح مردگان همگي قابل پرستش هستند و ارواح پرستي جزو اصول اين آيين مي باشد و به قول يكي از بزرگان اين آيين، در مملكت ژاپن خدايان، همان نياكان مي باشند. وي مي گويد: «هر چند در كشور ما هنوز تا حدي عبادت حيوانات و جمادات و اشجار و جبال نيز معمول است، ولي خداياني كه در محراب شينتو عبادت مي شوند، فقط نياكان مقدس مايند كه آنها را مانند خدا مي پرستيم»[34]

آيين شينتو مانند ساير اديان ابتدايي «توتم» و «تابو»ي فراوان دارد. وقتي فِتيشيسم يعني احترام به يك شيء مادي كه نيرويي جادويي در آن نهفته است، رواج كامل دارد، «سحر و جادو و احترام به تابوها و ايمان به مبادي بسيار ساده ی ديني درهم آميخته و در آن جامعه ی بدوي ريشه و رسوخ پيدا كرده است. از آن جمله جانور روباه نزد ايشان رسول خدايان علوي شمرده مي شده و مورد پرستش بوده است، هم چنين تير و كمان را «فتيش» مقدس دانسته و آن را مانند مظهر خدايان عبادت مي كرده اند».[35] هنوز مهم ترين جشن هاي ژاپني ها به نام «عيد خرس» معروف است،[36] چرا كه خرس نيز از تابوهاي آنان به شمار مي آيد.

 [32] . تاريخ جامع اديان، ص 424.

[33] . همان، ص 431.

[34] . همان، ص 435.

[35] . همان، ص 426.

[36] . آريا، غلامعلي، آشنايي با تاريخ اديان، انتشارات پايا، چاپ سوم، 1379، ص 42.