فرهنگ و تربیت ودایی

تبعیض عجیب طبقاتی در بین هندوان

حدود قرن ششم ق. م در اوج اقتدار روحانیان هندو (برهمنان) نظام طبقاتى شدیدى پذیرفته شد که مدت 2500 سال سایه ی سنگین خود را بر کشور پهناور هندوستان افکنده بود و هنوز هم بقایاى آن وجود دارد. پژوهشگران طبقات اجتماعى را کاسْت (Caste) مى خوانند که واژه اى پرتغالى و به معناى نژاد است.

در این نظام چهار کاست اصلى وجود داشت:

1. برهمان (Brahmanas)، طبقه روحانیون؛

2. کْشاتْریاها (Kshatrias)، طبقه شاهان، شاهزادگان و جنگاوران؛

3. ویشیاها (Vaisyas)، طبقه بازرگان و دهقانان؛

4. شودْراها (Sudras)، طبقه کارگران.

معاشرت افراد یک طبقه با طبقات دیگر شرعاً و عرفاً ممنوع بود، به خصوص طبقه ی اخیر که هرگونه تماس، حتى نگاه کردن افراد طبقات بالا به این گروه، گناه کبیره شمرده مى شد.

نجس ها (بومیان هندوستان)، فروتر و پست تر از هر گروه

فروتر از این چهار طبقه، بومیان غیر آریایى هندوستان بودند که نجس ها (Untouchables) نامیده مى شدند. افراد این طبقه به هیچ وجه حق نداشتند در محله هاى آن طبقات چهارگانه تردد کنند و هرگاه از باب ضرورت براى حمل زباله به اماکن آنان مى رفتند، موظف بودند با صداى بلند حضور خود را اعلام کنند که مبادا نگاه افراد طبقات بالا به این گروه بیفتد. در این صورت، بیننده باید با غسل خود را طاهر و پاک می کرد. داد و ستد نیز از راه دور، با گذاشتن پول در مکانى و تقاضاى متاع با فریاد و اختفاى کامل انجام مى گرفت.

گوش دادن به تلاوت کتاب هاى مقدس نیز بر آنان حرام بود و اگر فردى از ایشان در این مورد استراق سمع مى کرد، براى مجازات، سرب مذاب در گوش او مى ریختند. عجیب تر اینکه افراد طبقه نجس ها به این وضع خو گرفته، آن را حق مى پنداشتند و باور داشتند که این تیره بختى زاییده ی بدکردارى آنان در زندگانى پیشین است که از طریق تناسخ آن را دریافت کرده اند.

هرگونه اقدامى براى کم کردن فاصله ی طبقات چهارگانه (و حدود 2000 طبقه ی فرعى که به تدریج در ضمن آن چهار طبقه پدید آمده) و دفاع از نجس ها، خلاف شرع و غیرمقبول بود. خوشبختانه این سنت اجتماعى در سال 1955 رسماً لغو شد و تنها جلوه هایى از آن باقى است.