7

مناجات الشّاكرين (مناجات شکرگزاران)

259

0:04:07

السّادِسة: «مُناجات الشّاكِرين»

بسم الله الرّحمن الرّحیم

اِلهى‏ اَذْهَلَنى‏ عَنْ اِقامَةِ شُكْرِكَ تَتابُعُ طَوْلِكَ، وَاَعْجَزَنى‏ عَنْ‏

خدايا بخشش پى در پى تو انجام دادن سپاسگزاريت را از ياد من برد و ريزش فضل و احسانت مرا از

اِحْصآءِ ثَنآئِكَ فَيْضُ فَضْلِكَ، وَشَغَلَنى‏ عَنْ ذِكْرِ مَحامِدِكَ تَرادُفُ‏

شمردن ثنا و ستايشت عاجز كرد و پشت سر هم آمدن نيكي هايت مرا از ذكر ستودني هايت بازداشت و پياپى‏

عَوآئِدِكَ، وَاَعْيانى‏ عَنْ نَشْرِ عَوارِفِكَ تَوالى‏ اَياديكَ وَهذا مَقامُ مَنِ‏

رسيدن نعمت هايت مرا از نشر دادن نيكوئي هايت درمانده كرد و اينجا كه من هستم جاى كسى است كه‏

اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْمآءِ، وَقابَلَها بِالتَّقْصيرِ، وَشَهِدَ عَلى‏ نَفْسِهِ‏

اعتراف به وفور نعمت هاى تو و در مقابل آنها به كوتاهى كردن خود دارد و به اهمال‏ كارى و تلف كردن‏

بِالْإِهْمالِ وَالتَّضْييعِ، وَاَنْتَ الرَّؤُفُ الرَّحيمُ الْبَّرُ الْكَريمُ، الَّذى‏ لا

عمر خويش گواهى دهد و تو اى خداى با عطوفت و مهربان و نيكوكار و بزرگوارى كه روآورندگان بسويت را نوميد

يُخَيِّبُ قاصِديهِ، وَلا يَطْرُدُ عَنْ فِنآئِهِ امِليهِ، بِساحَتِكَ تَحُطُّ رِحالُ‏

نسازى و آرزومندات را از درگاهت نرانى، اميدواران به آستانه تو بار اميد خود را بيندازند

الرَّاجينَ، وَبِعَرْصَتِكَ تَقِفُ امالُ الْمُسْتَرْفِدينَ، فَلا تُقابِلْ امالَنا

و آرزوهاى عطاخواهان به ميدان وسيع كرم تو توقف كنند پس اى خدا تو آرزوهاى ما را

بِالتَّخْييبِ وَالْأَياسِ، وَلا تُلْبِسْنا سِرْبالَ الْقُنُوطِ وَالْإِبْلاسِ، اِلهى‏

با نوميدى و يأس روبرو مگردان و جامه نااميدى و دل شكستگى بر ما مپوشان خدايا

تَصاغَرَ عِنْدَ تَعاظُمِ الائِكَ شُكْرى‏، وَتَضآئَلَ فى‏ جَنْبِ اِكْرامِكَ اِيَّاىَ‏

در برابر نعمت هاى بزرگت سپاسگزارى من كوچك است و در جنب اكرام و بزرگوارى تو ثنا و

ثَنآئى‏ وَنَشْرى‏، جَلَّلَتْنى‏ نِعَمُكَ مِنْ اَنْوارِ الْأيمانِ حُلَلاً، وَضَرَبَتْ‏

ستايش من خُرد و ناقابل است نعمت هاى تو زيورهايى از انوار ايمان بر من پوشانده و ريزه‏ كاريهاى‏

عَلَىَّ لَطآئِفُ بِرّكَ مِنَ الْعِزِّ كِلَلاً، وَقَلَّدَتْنى‏ مِنَنُكَ قَلائِدَ لا تُحَلُّ،

نيكيت خيمه ‏هايى از عزت برسرم زده و احسانهايت گردن بنده‏ هايى به گردنم انداخته كه باز نشود

وَطَوَّقَتْنى‏ اَطْواقاً لا تُفَلُّ، فَآلائُكَ جَمَّةٌ ضَعُفَ لِسانى‏ عَنْ اِحْصآئِها

و طوق هايى بدان آويخته كه نگسلد، نعمت هاى بسيار تو زبان مرا از شمردنش ناتوان كرده‏

وَنَعْمآؤُكَ كَثيرَةٌ قَصُرَ فَهْمى‏ عَنْ اِدْراكِها فَضْلاً عَنِ اسْتِقْصآئِها،

و بخشش هاى فراوانت خِرد و فهم مر از ادراكش كوتاه كرده تا چه رسد به پى‏بردن به پايانش و با اين‏

فَكَيْفَ لى‏ بِتَحْصيلِ الشُّكْرِ، وَشُكْرى‏ اِيَّاكَ يَفْتَقِرُ اِلى‏ شُكْرٍ، فَكُلَّما

ترتيب من چگونه مى‏توانم تو را سپاسگزارى كنم و همان سپاسگزارى من تازه احتياج به سپاسگزارى ديگرى دارد و هرگاه‏

قُلْتُ لَكَ الْحَمْدُ، وَجَبَ عَلَىَّ لِذلِكَ اَنْ اَقُولَ لَكَ الْحَمْدُ، اِلهى‏ فَكَما

بگويم ستايش مخصوص تو است براى همين جمله لازم است دوباره بگويم ستايش مخصوص تو است خدايا چنانچه‏

غَذَّيْتَنا بِلُطْفِكَ، وَرَبَّيْتَنا بِصُنْعِكَ، فَتَمِّمْ عَلَيْنا سَوابِغَ النِّعَمِ، وَادْفَعْ عَنَّا

به لطف خويش ما را خوراك دادى و به پرورش خود پروريدى پس نعمت هاى فراوانت را بر ما كامل كن و ناگواري هاى‏

مَكارِهَ النِّقَمِ، وَآتِنا مِنْ حُظُوظِ الدَّارَيْنِ اَرْفَعَها وَاَجَلَّها، عاجِلاً وَآجِلاً، وَلَكَ

سخت و بد را از ما دور كن و عطا كن به ما از بهره ‏هاى دو جهان برتر و بهترش را چه اكنون و چه در آينده‏

الْحَمْدُ عَلى‏ حُسْنِ بَلائِكَ وَسُبُوغِ نَعْمآئِكَ، حَمْداً يُوافِقُ رِضاكَ، وَيَمْتَرِى

و ستايش تو را است براى آزمايش نيكويت و نعمت هاى فراوانت ستايشى كه برابر خوشنوديت باشد

الْعَظيمَ مِنْ بِرِّكَ وَنَداكَ، يا عَظيمُ يا كَريمُ، بِرَحْمَتِكَ يا اَرْحَمَ الرَّاحِمينَ.

و احسان و بخشش بزرگ تو را به سوى ما جلب كند اى بزرگ و اى بزرگوار به رحمتت اى مهربان ترين مهربانان‏.