مؤلف گويد: در نامهء ابن عباس به يزيد مسطور است كه:

كدام شماتت بزرگتر از آنكه دختران و كودكان و زنان خاندان رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم را اسير و گرفتار و غارت زده از عراق به شام بردى تا قدرت خود را به مردم بنمايى و ببينند ما را مقهور كردى و بر خاندان رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلّم چيره گشتى و كين خويش و تبار كافر خود را در روز بدر به گمان خود از ما كشيدى و دشمنى پنهان را آشكار كردى و آن بغض كه مانند آتش در چوب آتش زنه پوشيده بودى، ظاهرنمودى.

تو و پدرت خون عثمان را دستاويز آن كينه توزى ها ساختيد. واى بر تو از عذاب خداوند حاكم روز جزا. به خدا سوگند كه اگر از زخم دست من برهى، از زخم زبانم نرهى. سنگ و خاكت در دهان باد كه سخت بى خرد و ناكسى و خاك بر سرت كه نكوهيده مردى و بدان غرّه مباش كه امروز بر ما ظفر يافتى. به خدا قسم اگر چه امروز ما مغلوب تو شديم، فردا غالب شويم نزد آن حاكم عادلى كه در حكم ستم نكند و به همين زودى تو را با رنج و سختى از اين جهان بيرون برد گناهكار و نكوهيده و منفور، پس هرچه مى توانى خوش بزى اى پدرمرده و گناه افزون كن و السّلام على من اتّبع الهدى.