و در حديث مشهور از زائده روايت شده است از امام زين العابدين عليه السّلام فرمود: چون در روز طفّ بر ما آن رسيد كه رسيد، و پدرم با همراهان وى از فرزندان و برادران و ساير كسان او كشته شدند و زنان و حرم را بر جهاز شتر سوار و به جانب كوفه روانه كردند و من كشتگان را بر زمين افكنده ديدم، به خاك ناسپرده و بر من گران بود و از آنچه مى ديدم سخت آشفته بودم، نزديك بود جان از تنم بيرون رود و عمّه ام زينب دختر بزرگ على عليه السّلام آثار آن حزن در من بديد، با من گفت:

اى بازماندهء جدّ و پدر و برادرانم! چون است كه جان خود را در كف نهاده اى؟

گفتم: چگونه بى تابى نكنم و ناشكيبايى ننمايم كه مى بينم سيّد خود و برادران و عموها و عموزادگان و كسان خود را بر زمين افتاده و به خون آغشته، در اين دشت جامه ها ربوده، و نه كسى آنها را كفن كرده است و نه به خاك سپرده، هيچ كس سوى آنان نمى آيد و هيچ مردى نزديك آنها نمى شود و گويى خانوادهء ديلم و خزرند؟

و عمّه ام گفت: اينها تو را به جزع نياورد كه اين عهدى است از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم با جدّ و پدر و عمّت -عليهم السلام- و خداوند پيمانى گرفته است از جماعتى از اين امّت كه فرعونان زمين آنها را نمى شناسند، امّا فرشتگان آسمانها مى شناسند و آنها اين استخوانهاى پراكنده را فراهم مى كنند و با اين پيكرهاى خون آلود به خاك مى سپارند و در اين طفّ براى قبر پدرت سيّد الشهدا عليه السّلام نشانى برپا مى دارند كه اثر آن كهنه نمى شود و رسم آن با گذشتن شبها و روزها ناپديد نمى گردد و پيشوايان كفر و پيروان ضلال در محو آن بكوشند و با اين حال آن اثر ظاهرتر شود و كار بالا گيرد.

مترجم گويد: اين حديث از اخبار غيب و از معجزات ائمّه عليهم السّلام است و از آن زمان كه اين حديث در كتب مدوّن گشته است تاكنون بيش از هزار سال گذشته و مصداق آن محقّق گرديده است: «ليهلك من هلك عن بيّنة و يحيى من حىّ عن بيّنة».

چو بر مقتل رسيدند آن اسيران                              به هم پيوست نيسان و حزيران

يكى مويه كنان گشتى به فرزند                             يكى شد موكنان بر سوك دلبند

يكى از خون به صورت غازه مى كرد                       يكى داغ على را تازه مى كرد

به سوگ گلرخان سرو قامت                                 بپاگرديد غوغاى قيامت

نظر افكند چون دخت پيمبر                                   به نور ديدهء ساقى كوثر

بناگه نعرهء «هذا اخى» زد                                   به جان خلد نار دوزخى زد

ز نيرنگ سپهر نيل صورت                                    سيه شد روزگار آل عصمت

تو را طاقت نباشد از شنيدن                                شنيدن كى بود مانند ديدن