و در معراج المحبّة در قضاياى شب يازدهم گويد:

چو از ميدان گردون چتر خورشيد                           نگون چون رايت عباس گرديد

به چتر نيلى اين زال مجدّر                                    كشيد از بهر ستر آل حيدر

بتول دوّمين امّ المصائب                                       چو خود را ديد بى سالار و صاحب

به اطفال برادر مادرى كرد                                     بنات النّعش را جمع آورى كرد

شفابخش مريضان شاه بيمار                               غم قتل پدر بودش پرستار

شدندى داغدار آن پيمبر                                      درون خيمهء سوزيده ز اخگر

بپا شد از جفا و جور امّت                                     قيامت بر شفيعان قيامت

غنوده شير حق در بيشهء خاك                            دل علم لدنّى گشته صد چاك

شبى بگذشت بر آل پيمبر                                   كه زهرا بود در جنّت مكدّر

شبى بگذشت بر ختم رسولان                             كه از تصوير آن عقل است حيران

ز جمّال و حكايتهاى جمّال                                    زبان صد چو من ببريده و لال

ز انگشت و ز انگشتر كه بودش                            بود دور از ادب گفت وشنودش