در كتاب مصابيح خواندم باسناده روايت كرده است از جعفر بن محمد عليهما السّلام از پدرش كه او از على بن الحسين عليهما السّلام پرسيد: شما را بر چه نوع ستورانى نشانيدند؟

فرمود: مرا بر شترى لنگ بى روپوش نشانيده بودند و سر حسين عليه السّلام را بر علمى برافراشته بودند و زنان پشت سر من بر استرانى همه ناهموار و معيوب و گروهى از شاطران چابك سوار در دنبال و بر گرد بودند، نيزه در دست، اگر مى ديدند اشك از چشمى روان است، با نيزه بر سر او مى زدند تا به دمشق در آمديم. مردى فرياد زد: اينان اسيران آن خاندان ملعونند.

سيّد گويد: آيا چنين بلايى براى پدر و مادر و عزيزان تو هرگز اتّفاق افتاد؟!  البتّه در انديشهء تو و هيچ مسلمان، بلكه كافرى كه رتبت و شأن پادشاه‌زادگان را بداند، تصوّر آن آسان نيست.

مؤلف گويد: چون اواخر روز عاشورا شد، برخيز و بايست و بر رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم و مولانا امير المؤمنين عليه السّلام و مولانا حسن بن على و سيدتنا فاطمهء زهرا و عترت طاهرين ايشان سلام كن و با دل شكسته و چشم گريان و زبانى خاضع آنان را تسليت ده به اين مصيبت و از خداى تعالى عذر خواه از تقصير در واجب، براى آنكه مشكل است كسى به لوازم اين مصيبت هائل چنان كه در خور آن است، قيام كند.