در دل تاریك شب ها، باز می پیچد دعایت
 می تراود ذكر حق، از سینه ی دردآشنایت
هیچ نوری نیست، نوری نیست... اما تا می آیی
 ناگهان خورشید، سر بر می كشد از جای پایت
نقطه ی عطف تمام عابدان معنا گرفته
 در قنوت دستهایت، در شكوه ربنایت
كربلا یعنی همان جایی كه بیمارش تو باشی
 می رسد از خیمه ها و از نیستان ها نوایت
خلق در خواب خوش اند و زاهدان غرق تظاهر !
 کی خبر دارد كسی از سجده های بی ریایت؟
این جهان، دربار شام است و پر از بی حرمتی ها
 می شود آیا دوباره گل كند زنگ صدایت ؟
می شود آیا دوباره گل كند در این زمانه
 پا به پای زینب كبری، طنین خطبه هایت ؟
من " فرزدق " نیستم اما دلم می خواست آقا
 شعرهایم را فقط یكبار می خواندم برایت
تا تو را دارم، چه غم دارم عزیز آسمانی !
 ای خوشا بی بال و بی پر، پركشیدن در هوایت