اين ويژگى روحى و اخلاقى و عبادى، از صفات پيام آوران الهى است، كه برترين و والاترين مرحله آن براى امام حسين عليه السلام پديد آمد؛ چرا كه حقيقت يقين آن است كه انسان در راه هدف از زرق و برق دنيا بگذرد و خويشتن را از ارزش هاى مادى دور سازد و او در تمام مراحل عمر و همه فرازها و نشيب هاى نهضت الهى اش، از همان لحظات حركت از مدينه تا واپسين لحظات شهادت، در اوج يقين بود.

آن حضرت پس از ورود به كربلا در نامه اى به بردارش محمد و ساير افراد قبيله بنى هاشم مرقوم داشت:

«اما بعد! گويا دنيايى وجود نداشته، همانگونه كه سراى آخرت جاودانه است». (بحارالانوار، ج 45، ص 87)

حقيقت اين است كه دنيا و آخرت را بدين صورت ارزيابى نمودن عبارت است از دورى گزيدن از دنيا و آزاد ساختن قلب از كمند مهر آن و آن گرامى در اوج چنين حالتى بود.

(ويژگيهاى امام حسين عليه السلام، ص 140 و 141)