به نظر مى رسد كه آب رسانى و سيراب ساختن موجودات زنده، حتى كافران و حيوانات، به هنگامى كه در فشار تشنگى باشند، كارى است بسيار پسنديده و در برخى شرايط واجب مى گردد و پاداش آن هم نخستين پاداشى است كه در روز رستاخيز داده مى شود.( من لا يحضره الفقيه، ج 2، ص 36)

امام حسين عليه السلام در اين عمل شايسته و خداپسندانه همواره پيشگام بود و در شرايطى حساس، دشمنى را كه دچار بى آبى شده بود با مركب هايشان به دست خويش سيراب ساخت (بحارالانوار، ج 44، ص 376) و همين طور ذوالجناح را با كوشش بسيار از حلقه محاصره دشمن عبور داد و به آب رسانيد(بحارالانوار، ج 45، ص 51) اما هنگامى كه در محاصره قرار گرفت، به هر صورت ممكن و آزادمنشانه در جستجوى آب بر آمد؛ با كندن چاه؛( بحارالانوار، ج 44، ص 387) با اتمام حجت به مدعيان اسلام، با فرستادن سفير به سوى آنان (بحار الانوار، ج 44، ص 391) و با پند و اندوز حكيمانه و نهى از شرارت و ددمنشى (بحار الانوار، ج 44، ص 388) و سرانجام هم براى نشان دادن ماهيت بلند نظام اموى، خواسته خويش را در اين مورد به اندك آبى تقليل داد و آن را هم از او دريغ داشتند. (بحار الانوار، ج 45، ص 51)

(ويژگيهاى امام حسين عليه السلام، ص 132 و 133)