حسين عليه السلام مانند جد و پدرش از تمام كسانى كه به نام عدل و حق قيام كردند، مسابقه را برد و هر وقت با خطر مواجه شد، استقامت ورزيد و فرمود:

به خدا سوگند، به خوارى دست در دست شما نمى گذارم و چون بندگان از جهاد فرار نمى كنم.

از همه شديدتر و بى پرواتر مجلس وليد بود. وقتى كه از مجلس برخاست كه تا فردا در اطراف قضيه انديشه كند و مروان دستور قتل و منع آن حضرت از خروج مجلس را داد، امام به تندى به او جواب داد، سپس متوجه وليد شد و فرمود:

اى امير! ما خانواده نبوت و معدن رسالتيم، خداوند به نام و احترام خاندان ما امر خلقت را ابتداء و ختم كرده و يزيد جوان فاسق فاجر شرابخار و قاتل مسلمانان بى گناه است كه اسلام، خون آنان را محترم شمرده و شخص متجاهر به فسق و گناه است. مثل منى، به كسى چون او دست بيعت نمى دهد، شب را به روز برسانيم و تأمل كنيم و ببينيم كدام يك از ما سزاوار بيعت و مقام خلافت است.(سموالمعنى فى سموالذات، ص 96؛ الفتوح 5، ص 14)

شما را به خدا اين خطبه حسين عليه السلام را خوب ارزيابى كنيد و ببينيد در كدام جايگاه نابودى و موقف مرگ و رواق خطر اين گفتار از او صادر شد؛ مجلس حاكم حجاز است، اركان حكومت از شرطه الخميس (رياست پادگان) تا رياست شهربانى و ساير رجال دولت حضور دارند. در چنين مجلسى با در نظر گرفتن شرايط موجود و تهديد به مرگ از طرف مروان رياست شهربانى، مطاعن يزيد را گفتن، آن هم با تندى و صراحت لهجه، از بردن آيات برائت به محيط مكه كه حامل آن، پدر حسين عليه السلام بود، مهم تر و خطرناك تر است.