12 - همانند نماز فرشتگان

از صفات برجسته فرشتگان اين است كه پيوسته در عبادت خدا و اطاعت فرمان او هستند نه خستگى آنان را فرا مى گيرد و نه غفلت از ياد خدا و نه به نافرمانى مى گرايند. اميرالمؤ منين عليه السلام در وصف آنان مى فرمايد: «برخى از فرشتگان سجده كنندگانى هستند كه ركوعى ندارند. برخى ديگر براى ركوع خميده اند و قامت براى قيام راست نمى كنند.

گروهى از آنان صف زدگانى هستند كه هرگز دگرگونى در وضعيت آنان پديد نمى آيد و ستايشگرانى هستند كه خستگى فرسودگى در آنان راه ندارد، نه خواب بر چشمانشان پيروز مى گردد و نه اشتباه و خطايى بر انديشه آنها، نه بركالبدهايشان سستى روى مى آورد و نه به آگاهيشان غفلت و فراموشى».(بحارالانوار، ج 77، ص 304).

امام حسين عليه السلام عبادت تمامى فرشتگان از آغاز تا فرجام آفرينش را در يك روز انجام داد. آن حضرت براى خدا سجده اى كرد و جاودانه شد ركوعى به جا آورد كه قامت براى قيام راست نكرد و در شب عاشورا خدايش را به گونه اى عبادت نمود كه نه خواب بر چشمانش پيروز شد و نه اشتباه و نسيان بر انديشه اش.

13 - امام حسين (علیه السلام) بر قله شامخ زهد و عبادت

امام حسين عليه السلام به اندازه اى صاحب زهد و عبادت بود كه بيست و پنج بار پياده به سفر حج مشرف گرديد، در حالى كه شترها و محمل ها از پى آن حضرت روان بودند، روزى از آن امام همام سئوال شد كه: چرا تا اين حد از خداوند مى ترسى؟

امام حسين عليه السلام فرمودند: هر كسى كه در اين دنيا از خداوند ترسان باشد، خداوند او را در روز قيامت از عذاب ايمن مى گرداند.(منتهى الامال، ص 41)

14 - از فوايد روزه

از امام حسين عليه السلام سؤال شد: چرا خداى سبحان بر بندگان خود روزه را واجب فرمود؟

فرمود: «تا ثروتمندان درد گرسنگى را بچشند، پس اضافه ی دارايى خويش را بر درماندگان صرف كنند». (فرهنگ جامع سخنان امام حسين عليه السلام، ص 761).

15 - نماز امام حسين (علیه السلام) در حوائج

از امام حسين (علیه السلام) روايت شده است كه:

«در حوائج مهمه چهار ركعت نماز مى گزارى، قنوت و اركان آنها را نيكو انجام مى دهى،

در ركعت اول حمد را يك بار و «حسبنا الله و نعم الوكيل»(آل عمران، 173) را هفت بار مى خوانى

و در ركعت دوم حمد را يك بار و (ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالاً وَوَلَداً) (كهف/39) را هفت بار مى خوانى،

و در ركعت چهارم حمد را يك بار، و (أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ)، (غافر/44)، را هفت بار مى خوانى،

سپس حاجت خود را مى طلبى».

16 - هدف آفرينش

حسين بن على عليه السلام براى ايراد خطبه به سوى اصحاب خود بيرون آمد و چنين فرمود:

«هان اى مردم! همانا خدا - بزرگ باد ياد او- بندگان خود را نيافريد مگر براى اين كه به او معرفت پيدا كنند. پس هرگاه او را بشناسند، او را بپرستند و هرگاه او را بپرستند با عبوديت (صادقانه) او از بندگى هر آنچه جز خداست بى نياز گردند».

مردى سئوال كرد: اى فرزند رسول خدا! پدر و مادرم فدايت، معرفت خدا چيست؟

حضرت فرمود: «اين است كه اهل هر زمانى، امامى را كه بايد از او فرمان برند بشناسند. زيرا اين امام معصوم است كه مظهر اسماء و صفات جمال و جلال حق سبحان است».

17 - دعاى امام حسين (علیه السلام) در صحراى عرفات

بشر و بشير پسران غالب اسدى مى گويند:

پسين روز عرفه در عرفات خدمت آن حضرت بوديم. از خيمه بيرون آمدند و با گروهى از اهل بيت و فرزندان و شيعيان با نهايت تذلّل و خشوع. پس در سمت چپ كوتاه (كمى) ايستادند و روى مبارك را به سوى كعبه گردانيدند و دست ها را برابر روى برداشتند و مانند مسكينى كه طعام طلبد، اين دعا را خواندند: الحمد لله الذى ليس لقضائه دافع... تا به اين جمله رسيدند: و صلى الله على خيرته محمد خاتم النبيين و آله الطيبين الطاهرين و المخلصين و سلم.

سپس شروع فرمود در الحاح و دعا و اشك از ديدگانش جارى بود، دعا را خواند تا به اين جمله رسيد:... و ادرأ عنى فسقة الجن و الانس، سپس سر خود را به سوى آسمان بلند كرد و از ديده هاى مباركش مانند دو مشك اشك مى ريخت و به صداى بلند مى گفت: يا اسمع السامعين تا به اين فقره رسيد... أنت على كل شى قدير يا رب و مكرر مى گفت: يا رب و كسانى كه پيرامون آن حضرت بودند گوش به دعا داده و به گفتن آمين اكتفا كرده بودند. سپس صداهايشان بلند شد به گريستن با آن حضرت تا آفتاب غروب كرد و به جانب مشعر الحرام روانه شدند.

(پرتوى از عظمت حسين عليه السلام، ص 166؛ بلد الامين فتح ابراهيم كفعمى سابق الذكر، ص 251)