6 - هزار ركعت نماز

امام حسين عليه السلام به عبادت بسيار علاقه مند بودند، به طور مثال شخصى خطاب به حضرت سجاد عليه السلام عرض كرد:

يابن رسول الله! چرا پدرت امام حسين عليه السلام كم اولاد است؟

حضرت فرمودند: تعجب مى كنم كه من چگونه متولد شده ام؛ زيرا پدرم امام حسين عليه السلام در هر شب و روزى هزار ركعت نماز به جاى مى آورد.(بحارالانوار، ج 82، ص 311)

7 - عبور از جلوى نماز گزار

امام حسين عليه السلام نماز مى خواند، مردى از جلوى او عبور كرد، يكى از ياران حضرت عليه السلام او را از اين كار باز داشت. چون حضرت عليه السلام از نماز فارغ شد، پرسيد: چرا او را نهى نمودى؟ عرض كرد: اى فرزند رسول خدا! ميان شما و محراب آشفتگى پديد مى آورد.

فرمود: «واى بر تو! خداى متعال به من نزديك تر از آن است كه كسى ميان من و او آشفتگى ايجاد كند».

(وسائل الشيعه، ص 434)

8 - ركوع و سجده طولانى

حضرت مهدى عج فرمود: جدم حسين عليه السلام ركوع و سجودش طولانى بود.(نفس المهموم، 104)

9 - تسليم در برابر خدا

از امام حسين عليه السلام پرسيدند، چگونه صبح كردى؟

فرمود: «صبح نمودم در حالى كه پرودگارم، بالاى سرم و آتش پيش رويم، مرگ جوينده ام و حساب الهى فراگيرم مى باشد. و چنين روزى من، در گرو كردار خويشم، نه آنچه دوست دارم پيدا مى كنم، و نه آنچه نمى پسندم از خود مى رانم. توان هيچ يك را ندارم و همه كارها در اختيار ديگرى است، اگر بخواهد عذابم مى كند و اگر بخواهد از من مى گذرد. بنابراين، كدام فقيرى از من نيازمندتر است؟!»

(فرهنگ جامع سخنان امام حسين عليه السلام، ص 806)

10 - طلب باران

از امام سجاد عليه السلام نقل شده است كه فرمود: كوفيان نزد امام على عليه السلام آمده از نيامدن باران شكايت كردند و گفتند: (از خدا) براى ما باران بخواه، اميرالمؤمنان عليه السلام به حسين عليه السلام فرمود: برخيز و از خداوند طلب باران كن!

او برخاسته حمد و ثناى الهى به جاى آورده و بر پيامبر صلى الله عليه و آله درود فرستاد و عرض كرد:

«بارالها! اى بخشنده خيرات و نازل كننده بركات! آسمان را بر ما سرشار ببار، و ما را از بارانى بسيار فراگير، انبوه، پر دامنه، پيوسته ريزان، روان و شكافنده (زمين هاى خشك و تشنه) - كه با آن از بندگانت ناتوانى را بردارى و زمين هاى مرده را زنده سازى - سيراب فرما آمين اى پروردگار جهانيان».

او دعاى خود را به پايان نبرده بود كه ناگهان خداوند باران (سيل آسا) فرستاد. عربى باديه نشين از برخى نواحى كوفه آمده و گفت: دره ها و تپه ها را پشت سر گذاشتم، در حالى كه آب يكى در ديگرى (از فراوانى) پيچ و تاب مى خورد.(موسوعة كلمات الامام الحسين، ص 133)

11 - تكلم خدا با حسين (علیه السلام)

انس بن مالك مى گويد: من همراه امام حسين عليه السلام بودم كه به قبر بانوى بزرگ اسلام، حضرت خديجه عليها السلام رسيد و به ياد فداكارى هاى او گريست و به من فرمود او را تنها بگذارم. من در گوشه اى خود را نهان ساختم و توقف او در كنار قبر خديجه عليها السلام و نماز و نيايش او به طول انجاميد، گوش سپردم، ديدم اينگونه عاشقانه و عارفانه به نيايش با خدا برخاسته است:

پرورگارم! پرودگارم تويى كه محبوب و سرپرست منى! پس، بنده اى را كه به سويت پناه جسته است، مورد لطف و رحمت خويش قرار ده.

اى بلند مرتبه! و اى با عظمتى كه اعتماد من به توست! خوشا به حال آنكه تويى محبوب دل و تكيه گاه او!

خوشا به حال آنكه در ندامت از اشتباهات و غفلت خود، شب زنده دارى مى كند و شكايت غم و رنج و مشكلاتش را به بارگاه پروردگار با عظمت خويش مى برد در حالى كه درد و رنجى بيشتر از عشق به محبوب و مولاى خويش ندارد.

آنگاه كه شدت اندوه و غم جانكاه خويش را بدو شكوه مى برد، خداى پرمهرش جوابش مى دهد و به ندايش لبيك مى گويد.

هنگامى كه در تاريكى و تيرگى زندگى، به سوى خدا تضرع مى كند، خدا گراميش مى دارد، سپس او را به بارگاه خويش نزديك مى كند.

انس بن مالك مى گويد: مناجات دل انگيز و پرشور حسين عليه السلام كه به اينجا رسيد، ديگر صداى دل نوازش نيامد. درست اينجا بود كه به ناگاه ندايى شنيد در فضا پيچيد، ندا اين بود:

لبيك! بنده محبوبم، لبيك! به راستى كه تو در كنف حمايت من هستى و هر آنچه را گفتى، همه را شنيديم و دانستيم.

فرشتگان براى شنيدن صداى دل انگيزت شور و اشتياق مى ورزند، پس تو را همين افتخار بس كه ما راز و نيازت را شنيديم.

دعايت در بارگاه ملكوت و در حجاب ها، در جولان است و همين تو را بسنده است كه ما پرده ها را كنار زديم، به گونه اى كه اگر نسيم رحمت از اطراف آن بوزد، انوار جلال حق او را مى پوشاند.

هر چه مى خواهى بدون بيم و هراس و بدون حساب و اندازه بخواه، چرا كه خداوندگار توانا و بى همتاى توأم.

آرى! اين نيايش و اين پاسخ مربوط به پيش از شهادت، گواهى و نمونه اى از الطاف خاص خدا، به آن حضرت است. نداهاى ويژه به سوى آن حضرت، در روز جاودانه عاشورا، متعدد است؛ از آن جمله، در واپسين لحظات شهادت كه بدينگونه مورد لطف قرار گرفت:

يا ايتها النفس المطمئنة * ارجعى إلى ربك راضية مرضية.

(بحارالانوار، ج 24، ص 350 و ج 44، ص 219)