1 - چرا كنيه اباعبدالله؟!

كنيه حسين عليه السلام مانند نامش از ناحيه خدا آمده. چرا اباعبدالله انتخاب شد در حالى كه حسين عليه السلام در اول طفوليت به اين كنيه مورد خطاب بود و اولادى نداشت كه با نام آنها تركيب شود و جا داشت ابو على گفته شود.

مى توان گفت گاهى كنيه را با يكى از اوصاف برجسته شخصى تركيب مى كنند مانند ابوالخيرات، ابوالاحسان، ابوالمعالى، ابوالبركات، ابوالحكمه. بهترين و بارزترين صفات برجسته حسين از ميان اوصاف و كمالات حميده اش همان عبوديت او است و خداوند عالِم به حقايق است و دعاى عرفه حسين عليه السلام و شهادت خالصانه او قوى ترين دليل برجستگى عبوديت اوست، از آن جهت ابوعبدالله انتخاب شده و امام صادق را به جهت دومين پسرش عبدالله، ابوعبدالله گويند، اما امام حسين عليه السلام به جهت كمال بندگيش از جانب ذات احديت به اين كنيه افتخار يافت و عبد بودن والاترين مقام است در صحنه بندگى، لذا در تشهد، بندگى پيامبر را قبل از رسالتش آورده «و أشهد أنّ محمداً عبده» و بندگى ابراهيم و اسحاق و يعقوب را بر اوصاف برجسته آنها مقدم داشته.

2 - اذان گفتن پیامبر به جان حسين (علیه السلام)

ابو داوود و ترمذى در سنن خود از ابى رافع آزاد كرده ی نبى اكرم صلى الله عليه و آله نقل كرده اند كه:

پيغمبر را ديدم كه در ايام ولادت حسين عليه السلام به گوش او اذان گفت مانند اذان نماز.

اين اذانى بود بسيار نرم و آرام و خواب آور مانند لاى لاى بچه ها و در حقيقت ندايى بود از روحى به روحى و از قبيل نداهاى مناره ها نبود كه جهت اجتماع مردم براى تعظيم شعاير دينى انجام مى گيرد، بلكه ندايى بود بر قلب كودكى كه سرّ وجودش را اعلان مى كرد و بر ضمير كودك اسرار عبادت را مى فهماند. لكن اذان مناره ها ندايى است براى باز آوردن روح هاى فرارى و حيرت زده و يا بمانند طنابى است براى صيد آنها.

3 – تفاوت این اذان با اذان مناره

نبى محترم با آن جملات پرمغز اذان كه همه چيز در آن بود، مى خواست در قلب اين طفل معبدى به وجود آورد كه با احساسات تقوا جنبش كند و با اشعه آن گرم شود و در ضمير حسين عليه السلام شعور و ادراكات بخصوصى به وجود آورد كه هميشه فضيلت و انسانيت و دانش افاضه كند و به طورى كه شعار اذان در زندگى نبى اكرم صلى الله عليه و آله و مسير مأموريت ايشان طوفان هايى بر پا كرده كه گويى اين جملات يك مشعلى بود كه هيچ ظلمت و سياهى بر آن فايق نيامد.

اذان ندايى است كه هر گونه فتنه هاى دنيا و اباطيل نفس را خاموش مى سازد. پيغمبر محترم با اذان خود در سيره و روش زندگى حسين عليه السلام يك روح عالى بخشيد و مى توان گفت پاره اى از روح خود و نور نبوتش را به وى داد و اين اذان نبى صلى الله عليه و آله در گوش حسين عليه السلام باقى مانده و دل لبريز از او در آخر عمر مانند اول جمله «الله اكبر الله اكبر لا اله الا الله» بود و در آخر عمر هم با اين كلمات نغز چراغ زندگى پرفروغش خاموش شد رضا بقضائك و تسليما لأمرك و لا معبود سواك يعنى به مقدرات تو خشنودم و به امر و فرمان تو تسليم محض هستم و معبودى جز تو ندارم اين را بگفت و ديده از ديدن جهان بربست.

رسول اكرم صلى الله عليه و آله با صداى نرم اذان به گوش راست حسين عليه السلام و با نغمه دلنشين به گوش چپش، طفل خود را براى هميشه به حرز محكم و مأمن مطمئن مى سپرد كه شيطان راهى براى آن پيدا نكند. چنانكه به على عليه السلام مى فرمود: على جان! هر وقت پسرى يا دخترى براى تو متولد شد در گوش راستش اذان بگو و در گوش چپش اقامه بخوان؛ هرگز شيطان بر او زيان نرساند.(ترجمه تحف العقول، ص 14)

4 - پرستش ويژه حسين

همه پيام آوران خدا و امامان نور عليهم السلام خداى خويش را خالصانه و عاشقانه مى پرستيدند، اما حسين عليه السلام عبادت و پرستش ويژه اى داشت، چرا كه از هنگامى كه نور وجودش در جان مادرش فاطمه عليها السلام پديد آمد(بحار الانوار، ج 43، ص 273) تا آن لحظاتى كه سر نورانى اش بر فراز نيزه هاى جاهليت اموى قرار گرفت (ارشاد مفيد، ص 245، بحارالانوار، ج 45، ص 121 و 188) هميشه و همه جا به ستايش و سپاس و تسبيح و تنزيه خدا، مشغول بود و تلاوت كتاب خدا از او شنيده مى شد. (ويژگيهاى امام حسين عليه السلام، ص 95).

5 - قرآن يعنى حسين

اسلام يعنى شيعه، شيعه يعنى اسلام، قرآن يعنى على عليه السلام، قرآن يعنى حسين عليه السلام، قرآن يعنى بقيه الله عليه السلام، قرآن يعنى ولايت، ولايت يعنى قرآن و قرآن ناطق و قرآن كه كتاب الله است، اينها هيچ گاه از هم جدا نمى شوند و هيچ عارفى، هيچ حكيم الهى و هيچ فرد مسلم و اهل قرآن نمى تواند به برهان دو دو تا، چهار تا از ولايت روگردان باشد، به خصوص كه علماى اماميه اثنى عشريه در كنار سفره ولايت به مقامات رسيده و صاحب تصنيفات و تأليفاتى مى باشند، ركن اعظم آنها ولايت است و بدون ولايت محال است كه انسان به جايى برسد.