1 - جهاد خاص امام حسين (علیه السلام)

امام حسين (علیه السلام) به انجام جهاد و فداكارى ويژه اى برگزيده شد، آرى! به جهادى با مقررات و شرايط خاصى، فرمان يافت كه كسى پيش از او آنگونه فرمان نيافته بود. آن شرايط خاص عبارت بود از:

1. از جمله شرايط وجوب جهاد در آغاز كار، اين بود كه در برابر هر مجاهد مسلمان بيش از ده كافر نباشد و اگر نيروى آنان بيشتر از اين بود، جهاد واجب نمى شد. آن گاه خداوند با آگاهى بر وضعيت مسلمانان به لطف خويش بر آنان آسان گرفت و هر رزمنده مسلمان را در برابر دو كافر، مكلف به جهاد ساخت؛ اما در مورد امام حسين عليه السلام اين شرط عددى مقرر نشد؛ بلكه آن حضرت در برابر سى هزار نفر يا بيشتر از اين به جهاد در راه خدا مكلف شد.( بحار الانوار، ج 44، ص 298)

2. از ديدگاه اسلام، نه كودكان به جهاد فرمان يافته اند و نه سالخوردگان، اما در عاشوراى امام حسين عليه السلام جهاد در راه حق و عدالت، هم بر كودكان مقرر شد و هم بر سالخوردگان، هم بر نوجوانانى همچون قاسم... و بر كودكانى همانند عبدالله يادگار گرامى حضرت امام مجتبى عليه السلام و نيز بر سالخوردگانى همانند حبيب بن مظاهر و...

3. در جهاد مقرر شده است كه جهادگر در راه خدا، به شهادت خويش و ياران و پيروزى ظاهرى دشمن يقين نداشته باشد؛ اما آن حضرت با اينكه به شهادت خود و يارانش يقين داشت و خود پيش بينى مى فرمود(بحار الانوار، ج 44، ص 298، ح 3) كه جز فرزند گرانمايه اش زين العابدين عليه السلام همگى يارانش به خون خواهند غلطيد، با اين وصف فرمان جهاد داشت.( ويژگيهاى امام حسين عليه السلام، ص 125، 126)

2 - شهادتى خاص

حسين عليه السلام در شهادت و شهادتگاه خويش ويژگى هايى دارد. برخى پيام آوران خدا و امامان نور عليهم السلام به دست ستمكاران با شمشير به شهادت رسيدند و برخى به وسيله سم غدر و خيانت؛ يا در خانه و يا در شهر و يا در مسكن و محراب خويش به سوى دوست پر كشيدند و يا در درون طشت و براى هيچ كدام از آنان شهادتى، بسان شهادت افتخار آفرين و جگر سوز حسين عليه السلام اتفاق نيفتاد و به راستى كه اين مصيبت، چقدر گران بود!

اما حسين عليه السلام شهادت و شهادتگاهش مخصوص به خودش بود، شهادتگاهى بر روى خاك گرم و شن هاى تفتيده و شهادتى بى نظير و دلخراش پس از شهادت، پيكر مطهرش به آسمان ها برده شد و آنگاه به سرزمين كربلا باز گردانيده شد و بر روى زمين مانده و سر نورانى اش گاهى بر روى دست ها و گاه بر فراز نيزه ها و گاه بر شاخه درخت و زمانى بر سر در خانه دژخيم اموى و دروازه شام و زمانى بر طبقى در بارگاه ستم اموى در كوفه و يا دمشق نهاده شد. از شهرها و روستاها سير داده شد، از كربلا به سوى شام و بنا به روايتى از شام به مصر و از آنجا هم به مدينه و آنگاه به كربلا... يا از شام به سوى آسمان ها.( بحارالانوار، ج 45، ص 107 به بعد)

(ويژگيهاى امام حسين عليه السلام، ص 88)

3 - آتش زدن خيام حسينى

از مقررات جهاد با كفار، اين است كه مزارع و كارگاه هاى آنان را نبايد به آتش كشيد، اما آنان در جنگ با امام حسين عليه السلام و در حيات او برخى خيمه هايش را به آتش كينه سوزاندند و برخى ديگر را كوشيدند تا با ساكنانش به آتش كشند.(بحارالانوار، ج 45، ص 54) و بقيه خيمه ها را نيز پس از شهادت او، طعمه دود و آتش ساختند.( بحار الانوار، ج 45، ص 58)

(ويژگيهاى امام حسين، ص 127)

4 - جنگ ناجوانمردانه

در نبرد با كافران، اسلام نه اجازه كشتن كودكان را مى دهد و نه زنان را، اما سپاه تجاوزكار اموى، در جنگ ظالمانه بر ضد امام حسين عليه السلام از كشتن كودكان خردسال او نيز دريغ نكرد؛ همانگونه كه كودك شيرخوارش را در آغوش او به هنگام نوازش كشتند(بحارالانوار، ج 45، ص 46) و شيرخوار ديگرش را به هنگامى كه برايش آب طلبيد به تير تجاوز، به شهادت رساندند.(نفس المهموم، ص 350، مقتل الحسين، ص 436)

(ويژگيهاى امام حسين عليه السلام، ص 126)