8 - عزت نفس حسين (علیه السلام)

از شعارهاى روز عاشوراى حسين عليه السلام يكى اين است:

الموت أولى من ركوب العار

والعار أولى من دخول النار

تا آخرين لحظه ها عملش، حركاتش، سكناتش، سخنانش، تمام حق خواهى، حق پرستى و موجى از حماسه است. شب تاسوعا كه براى آخرين باز به او عرضه مى دارند يا كشته شدن يا تسليم! اظهار مى دارد:

والله لا أعطيكم بيدى إعطاء الذليل و لا أفر فرار العبيد؛

به خدا قسم، كه من هرگز نه دست ذلت به شما مى دهم و نه مثل بردگان فرار مى كنم، مردانه مقاومت مى كنم تا كشته بشوم.

«آن ساعت هاى آخر، ابا عبدالله باز همان است. باور نكنيد كه ابا عبدالله اين جمله را گفته باشد: «اسقونى شربة من الماء فقد نشطت كبدى» من كه اين جمله را در جايى نديده ام، حسين اهل اين جور در خواست ها نبود، بلكه او در مقابل لشكر دشمن مى ايستد و فرياد مى كند: ألا و إنّ الدعى قد ركز بين اثنتين بين السلة و الذلة و هيهات منا الذلة يأبى الله ذلك لنا و رسوله والمؤمنون و حجور طابت و طهرت؛

مردم كوفه! آن ناكس پسر ناكس، آن زنازاده پسر زنازاده، امير شما، فرمانده كل شما، آن كسى كه شما به فرمان او آمده ايد، به من گفته است كه از اين دو كار يكى را انتخاب كن: يا شمشير، يا تن به ذلت دادن، آيا من تن به ذلت بدهم؟ هيهات! كه ما زير بار ذلت برويم! ما تن خودمان را در جلوى شمشيرها قرار دهيم، ولى روح خودمان را در جلوى شمشير ذلت هرگز فرود نمى آوريم. خداى من كه در راه رضاى او قدم بر مى دارم راضى نيست و مى گويد نكن، پيغمبر كه وابسته به مكتب او هستم، مى گويد نكن، آن دامن هايى كه من در آنها بزرگ شده ام، دامن على كه روى زانوى او نشسته ام به من مى گويد تن به ذلت نده.»

اين يك حماسه است، اما نه يك حماسه شخصى يا قومى. در آن منيت نيست، در آن خودپرستى نيست، خداپرستى است در روز عاشورا حسين عليه السلام حد آخر مقاومت را هم مى كند، ديگر وقتى است كه به كلى توانايى از بدنش سلب شده است. يكى از تيراندازان ستمكار تيرزهرآلودى را به كمان مى كند و به سوى اباعبدلله مى اندازد كه در سينه اباعبدلله مى نشيند و آقا ديگر بى اختيار روى زمين مى افتد چه مى گويد؟ آيا در اين لحظه تن به ذلت مى دهد؟ آيا خواهش و تمنا مى كند؟ نه، بلكه بعد از گذشت اين دوره جنگيدن رويش را به سوى همان قبله اى كه از آن هرگز منحرف نشده است مى كند و مى فرمايد:

رضا بقضائك و تسليما لامرك و لا معبود سواك يا غياث المستغيثين.

اين است حماسه الهى، اين است حماسه انسانى.