5 - شعار محيى نه مخدر!

شعارهاى اباعبدالله، شعارهاى احياى اسلام است؛ كه: اين است كه:

چرا بيت المال مسلمين را يك عده به خودشان اختصاص داده اند؟

چرا حلال را حرام، و حرام خدا را حلال مى كنند؟

چرا مردم را دو دسته كرده اند، مردمى كه فقير فقير و دردمندند، و مردمى كه از پرخورى نمى توانند از جايشان بلند شوند؟

در بين راه در حضور هزار نفر لشكريان حر، آن خطبه معروف را خواند كه طى آن، حديث - پيغمبر - را روايت كرد، گفت: پيغمبر چنين فرموده است كه:

اگر زمانى پيش بيايد كه اوضاع چنين بشود؛ اگر مسلمان آگاه اينها را بداند و سكوت كند، حق است بر خدا كه چنين مسلمانى را به همانجا ببرد كه آن ستمكاران را مى برد، بنابراين، من احساس وظيفه مى كنم «ألا و إنّى أحق من غير» در چنين شرايطى من از همه سزاوارترم.

پس اين است مكتب عاشورا و محتواى شعارهاى عاشورا. شعارهاى ما در مجالس، در تكيه ها، و در دسته ها بايد محيى باشد نه مخدر؛ بايد زنده كننده باشد نه بى حس كننده. اگر بى حس كننده باشد، نه تنها اجر و پاداشى نخواهيم داشت، بلكه ما را از حسين عليه السلام دور مى كند.(مجموعه آثار شهید مطهری، ج 17، ص 190)

6 - اهميت شعارهاى اباعبدالله

بايد ديد شعارهاى حسين بن على در روز عاشورا چيست؟ همين شعارها بود كه اسلام را زنده كرد، تشيع را زنده كرد و پايه دستگاه خلافت اموى را چنان متزلزل كرد كه چنانچه نهضت اباعبدالله نبود، بنى عباس اگر پانصد سال خلافت كردند، حزب اموى كه به قول عبدلله علايينى و خيلى افراد ديگر با برنامه آمده بود تا بر سرنوشت كشورهای اسلامى مسلط شود، شايد هزار سال حكومت مى كرد، با چه هدفى؟ هدف برگرداندن اوضاع به ماقبل اسلام، احياى جاهليت، ولى در زير ستار و پرده اسلام. شعارهاى اباعبدالله بود كه اين پرده ها را پاره كرد و از ميان برد.

7 - شعارهاى گوناگون

شعارهاى ايشان (امام حسين عليه السلام) با آهنگ هاى مختلف است. وقتى كه در ميدان جنگ تنها مى ايستاد، شعارهاى بلند مى داد، شعارى را مى خواند كه با وزن طولانى بود:

أنا ابن على الطهر من آل هاشم

كفانى بهذا مفخرا حين أفخر

(منتهى الامال / ج 1 ص 282)

اما وقتى كه حمله مى كرد، شعارهاى حمله اى مى داد مثل:

الموت أولى من ركوب العار

يا همان شعرى كه قبلا خواندم.

شجاعت و قوت قلبى كه اباعبدالله در روز عاشورا از خود نشان داد، همه (شجاعان) را فراموشاند. اين، سخن راويان دشمن است.