امام حسين عليه السلام ستوده شده دوست و دشمن است و اين از شگفتى هاى روزگار است، كه حتى همانانى كه در ريختن خون پاكش، بر ريگ هاى تفتيده نينوا همدست و هم داستان شدند و پليدترين تاريخ بشريت را پديد آوردند، همانان نيز نتوانستند در ستايش او لب فرو بندند و او را تمجيد ننمايند.

(ويژگى هاى امام حسين عليه السلام، ص 106)

درباره عبادت امام حسين عليه السلام مورخان و دانشمندان، مخصوصا از گروه اهل سنت سخن هایى گفته اند و حتى آنها كه دشمن اهل بيت بودند، در امر عبادت او رأى و نظرى شگفت انگيز اعلام كردند.

ابن اثير مى نويسد:

حسين ـ كه خداى از او راضى باد ـ فردى فاضل متدين و زياد اهل روزه و نماز و حج و صدقه بود و همه ی كارهاى خوب از او سر مى زد.

عبد الله بن زبير كه در واقع، رقيب امام حسين عليه السلام، فردى منافق، مدعى خلافت رسول الله، و دلش لبريز از كينه اهل بيت بود، درباره عبادت حسين عليه السلام مى گفت: او فردى بسيار شب خيز براى عبادت و بسيار روزه دار در روزها بود. و آن روز كه خبر شهادت او را شنيد، شايد از يك نظر خوشحال شد كه رقيبى از سر راه او برداشته شد، ولى از طرف ديگر گفت:

((به خدا قسم او را كشتند، در حالى كه او را شبها براى عبادت قيامى بس طولانى بود و بسيارى از روزها روزه مى داشت.))

عقاد، دانشمند و نويسنده متأخر در كتاب خود به نام ابوالشهداء (پدر يا سالار شهيدان) مى نويسد:

او اهل نماز بود. علاوه بر نمازهاى واجب نمازهاى مستحبى بسيار مى گزارد، زياد روزه مستحبى مى گرفت، همه ساله به حج مى رفت مگر وقتى كه به ناچار از او ترك مى شد.

و نمونه اين سخنان در تاريخ زندگى او زياد نوشته شده است.