ابن شهر آشوب در كتاب خود، مناقب آل ابى طالب، گويد كه:

عمروبن عاص در يك مجلسى به حسين عليه السلام گفت: چه عواملی باعث شد كه اولاد ما از اولاد شما بيشتر است؟

امام در جواب شعر عباس بن مرداس السلمى را خواند:

پرنده هاى سياه رنگ سنگين پرواز تنبل، جوجه زياد مى آورند، اما مرغ شكار يك اولاد مى آورد، يا كم اولاد مى شود.

عمرو عاص گفت: چه عاملى باعث شده كه شارب هاى (سبيل) ما از شارب هاى شما زودتر سفيد مى شود؟

امام فرمود: زنان شما عفونى و بد بو هستند، لذا هر وقت با آنان نزديكى مى كنيد نفس آنها به صورت شما مى خورد و رنگ شارب هاى شما را تغيير مى دهد.

عمروعاص گفت: چه سبب شد كه ريش هاى شما از ريش هاى ما زيادتر و سنگين تر است؟

امام عليه السلام آيه 56 سوره اعراف را خواند: و البلد الطيب يخرج نباته بإذن ربه و الذى خبثت لا يخرج إلا نكدا؛ (منظور از شهر زيباى پاك، زمين هاى آن است)

يعنى: زمين خوب پاك سبزى هاى خود را با اذن پروردگار بيرون مى آورد، اما زمين خبيث و لجن زار حاصل را كم مى آورد.

معاويه كه در همان مجلس حاضر بود گفت: به حق خودم كه بر تو (يعنى عمروعاص) است حقا اين پسر على بن ابيطالب است. پس امام حسين عليه السلام اين دو بيت شعر را خواند:

اگر عقرب ((يعنى عمرو)) دوباره به ما حمله كند، ما بر او حمله مى كنيم. نعلين براى كوبيدن سر او نيز حاضر است!

و عقرب هم مى داند و يقين كرده است كه براى او نه دنيا وجود دارد و نه آخرت.

(مناقب آل ابيطالب، ج 4، ص 67)