عمر بن خطاب عطاى حسن و حسين را مثل عطاى پدرشان مى داد.

(رجوع شود به ذخاير العقبى، طبع داركتب العراقيه، ص 135)

عمر بن خطاب عظمت و جلالت حسين را پاس مى داشت و به آن حضرت مى گفت: إنّما ابنت ما ترى فى رؤسنا، الله ثم أنتم؛ يعنى: آنچه را در سر ما مى بينى خدا رويانيده و سپس شما.

مقصودش اين بود كه اين همه اعتبار و عزت و هرچه از دين و دنيا داريم از خدا و شما داريم.

(تذكره الخواص، ص 245)

پسرش عبدالله عمر روزى در سايه كعبه نشسته بود كه ديد حسين تشريف مى آورد، گفت هذا أحب أهل الأرض إلى أهل السماء اليوم؛

اين مرد امروز محبوب ترين اهل زمين است نزد اهل آسمان.

او همان عبدالله بود كه در حق حسين عليه السلام مى گفت: ((إنه يغز العلم غراً)) يعنى: همچنان كه مرغ جوجه خود را با منقار خود غذا مى دهد، حسين عليه السلام نيز در بيت نبوت از انگشت پيغمبرى غذاى علوم را خورده است.

(سموالمعنى فى سموالذات، ص 148)