بتى كه راحت جان لعل روح پرور اوست ----- كمندگردن مه ، طره معنبر اوست 
رخش ز خوبى محتاج زيب و زيور نيست ----- چراكه حسن خداداد زيب و زيور اوست 
به سرو ماند بالاى او اگر ديدست ----- كسى كه سروروان ماه آسمان بر اوست 
به مه ندارد نسبت بتى كه چشمه روز ----- به زير طره شبرنگ سايه پرور اوست 
دل صنوبرى من چوبيد مى لرزد ----- ز بس تمايل درقامت صنوبر اوست 
گرفته زلفش در مشت ، آتش زردشت ----- به تابناك رخش بين كه جاى آذر اوست 
شگفت نيست اگر خال او نمى سوزد ----- ز تاب چهره ، كه اين آتش ، آن سمندر اوست 
رخش چو دسته گل چيده صبحدم از باغ ----- به گرددسته گل بسته سنبل تر اوست 
بـه مـلـك حـسـن و ملاحت شهست و خال و خطش ----- كشيده هر طرفى صف، به جاى لشكراوست 
بلى ز زلف و خط و خال ، لشكرى دارد ----- ولى زجان و دل عاشقان معسكر اوست 
گرفته ابرويش از جبهه تا به زلف ، مگر ----- چوذوالفقار على كفر و دين مسخر اوست 
بزرگ حجة يزدان ، ولى بارخداى ----- كه هم وصى رسول است و هم برادر اوست 
شهى كه هست مى حب او ز خم غدير ----- مييى كه هر دو جهان مست نيم ساغر اوست 
قضا مطاوع يك دست او بود، ليكن ----- قدر متابع فرمان دست ديگر اوست 
اگر چه افسر لولاك بر سر، احمد راست ----- طرازافسر لولاك پاك گوهر اوست 
و گر چه كوثر و باغ بهشت ، زان نبى است ----- به دست ساقى كوثر بهشت و كوثر اوست 
هر آن كه روى خدا را به چشم مى خواهد ----- بگو به روى على بنگرد كه مظهر اوست 
درست ، ديدن او ديدن جمال خداست ----- چرا كه آينه حق نماى ، منظر اوست 
اگر كه شرط وصايت به علم و فرهنك است ----- نبى مدينه علم و وصى او در اوست ...
درين همايون روزى كه آفرينش را ----- سرور وسور ز عيد نشاط گستر اوست 
سه روز خامه تكليف نيست ، تا هر كس ----- كندنشاط و خورد مى اگر ميسر اوست 
براى نص ولايش درين همايون عيد ----- نزول وحى خدا بر دل پيمبر اوست 
يكى ز قرآن يا ايهاالرسول بخوان ----- كه حكم بلغ ،فرمان پاك داور اوست 
هر آن كه منكر اين آيتست و اين قرآن ----- نظر به پاكى ذيل و عفاف مادر اوست 
اگر وصى پيمبر هم از پيمبر نيست ----- چه اعتماد به دين و به شرع انور اوست