21- قال الامام محمّد التقی الجواد علیه السلام:

مَن استَفادَ اَخاً فِي اللهِ، فَقَد اسْتَفادَ بَيْتاً فِي الْجَنّةِ؛

 

هركس در راه خدا برادري و دوستي پيدا كند، همانا خانه اي در بهشت به دست آورده است.

موسوعة الامام الجواد(علیه السلام)، ج 2، ص 352.

 

22- قيل له عليه السلام: ما بال هؤلاء المسلمين يكرهون الموت؟

قال علیه السلام: لأنّهم جهلوه فكرهوه، و لو عرفوه و كانوا من اولياء الله عزوجل لأحبوه، و لعلموا أنّ الاخرة خير لهم من الدنيا، ثم قال علیه السلام: یا أبا عبدالله ما بال الصَّبیُّ و المجنون یمتنع من الدواء المنقی لبدنه و النافی للألم عنه؟

قال: لجهلهم بنفع الدواء.

قال علیه السلام: و الذی بعث محمّداً صلّی الله علیه و آله و سلّم بالحقّ نبیّاً، إنّ من استعدَّ للموت حقَّ الاستعداد فهو أنفع له من هذا الدواء لهذا المتعالج، اما انهم لو عرفوا ما يؤدّي إليه الموت من النعيم لاستدعوه و أحبوه أشد ما يستدعي العاقل الحازم الدواء لدفع الافات و اجتلاب السلامات.

 

به امام جواد علیه السلام عرض شد: چرا این مسلمانها از مرگ ناراحت و گریزان هستند؟

فرمودند: زیرا آنها نسبت به حقیقت مرگ نادانند و لذا از آن گریزانند. و اگر آن را بشناسند و از دوستان و اولیاء خدا نیز باشند، هر آینه مرگ را دوست بدارند و البته می دانستند که آخرت برای آنها بهتر از زندگی دنیاست. سپس فرمودند: ای بنده ی خدا! چرا کودک و دیوانه از خوردن دارو خودداری می کنند؟ در حالی که دارو بدن آنها را سالم و درد را از آنها دور می کند.

عرض کرد: به خاطر اینکه از سود و نفع دارو خبر ندارند و جاهلند.

حضرت فرمود: به آن خدایی که محمّد صلّی الله علیه و آله و سلّم را به حقیقت به پیامبری برگزید، همانا هر کس واقعاً آماده ی مرگ باشد، مرگ برای او از این داروی شفابخش برای بیمار سودمندتر است، بدان که اگر می دانستند مرگ برای آنها چه نعمت هایی به دنبال دارد، البته آن را می خواستند و آن را دوست می داشتند، بیشتر از فرد عاقل دوراندیشی که تقاضای دارو می کند برای دور کردن بیماریها و آفات و به دست آوردن سلامتی.

 

 

23- قال علیه السلام:

«إنَّ مَن تَکَفَّلَ بأیتام آل محمد(صلّی الله علیه و آله و سلّم) المنقطعین عن امامهم، المتحیرین فی جهلهم، الاسراء فی أیدی شیاطینهم و فی أیدی النواصب من أعدائنا، فاستنقذهم منهم و أخرجهم من حیرتهم و قهر الشیاطین بِرَدِّ وساوسهم و قَهَرَ الناصبین بحجج ربهم و دلائل ائمتهم، لیفضلوا عند الله علی العابد بأفضل المواقع باکثر من فضل السماء علی الارض و العرش علی الکرسی والحجب علی السماء، و فضلهم علی هذا العابد کفضل القمر لیلة البدر علی أخفی کوکبٍ فی السماء»؛

 

همانا کسی که کفالت و سرپرستی یتیمان آل محمّد صلّی الله علیه و آله و سلّم را به عهده بگیرد،

یتیمانی که از امام و پیشوای خود جدا گشته اند،

و در وادی جهل و نادانی دچار حیرت و سرگردانی شده اند،

و مانند اسیرانی در دست شیاطین خود گرفتارند،

و در دست دشمنان ما و زیر فشار آنها قرار دارند، (و در نتیجه احساس سختی و فشار و ناراحتی می کنند)

اگر چنین شخصی آنها را از دست دشنان برهاند، و آنها را از حیرت و سرگردانی نجات دهد و با برطرف کردن و دور نمودن شیاطین از درون آنها، دشمنان شیطانی را رد کند و ناسزاگویان و بدخواهان ما را در سایه ی حجّت های الهی و رهنمودهای پیشوایان دینی مقهور و منکوب سازد، چنین شخص دانشمندی در پیشگاه خداوند با معیارهایی فزونتر از معیارهای زیر بر عابد و پارسا برتری دارد:

فزون تر از برتری آسمان بر زمین

و عرش بر کرسی

و حُجُب و سراپرده های الهی بر آسمان

و برتری عالم بر عابد، همچون تفاوت و برتری ماه شب چهارده بر مخفی ترین و پنهان ترین ستارگان آسمانی است.

 

 

24- قال علیه السلام:

 «نِعْمَةٌ لا تُشْکَرُ کَسَیِّئَة لا تُغْفَرُ.»:

 

نعمتی که برای آن شکرگزاری نشود، مانند گناهی است که آمرزیده نگردد.

 

 

25- قال علیه السلام:

 كفي بالمرء خيانة ان يكون امينا للخونة.

 

براي مرد همين خيانت و نادرستي كافي است كه وي امين و مورد اعتماد مردمان خيانت كار باشد.

 

 

26- قال علیه السلام:

قيل لمحمَّد بن علي (علیه السلام): ما الموت؟

قال: هو النوم الذي يأتيكم كلّ ليلة الاّ انه طويل لاينتبه منه الاّيوم القيمة؛

 

به امام جواد (علیه السلام) گفته شد: مرگ چيست؟

فرمود: همان خواب است كه هر شب به شما روي مي آورد با اين تفاوت كه طولاني است و بيداري از آن نيست مگر روز قيامت.

(مجلسي، بحار الأنوار، ج 6، ص 155)

 

 

27- قال علیه السلام:

«أَلْقَصْدُ إِلَی اللّهِ تَعالی بِالْقُلُوبِ أَبْلَغُ مِنْ إِتْعابِ الْجَوارِحِ بِالاَْعْمالِ»؛

 

با دلها به سوی خداوند متعال آهنگ نمودن، رساتر از به زحمت انداختن اعضا با اعمال است.

(از آنجایی که نیت، اساس و پایه ی اعمال انسان است، لذا انسان با قصد و نیت باطنی زودتر به پیشگاه خداوند خواهد رسید).

 

 

28- قال علیه السلام:

لا تعادي احدا حتي تعرف الذي بينه و بين الله تعالي، فان كان محسنا فانه لا يسلمه اليك و ان كان مسيئاً فانَّ علمك به يكفيه فلا تعاده.

 

هرگز با کسی دشمنی نکن تا اینکه آنچه ما بین او و خدای تعالی است، بشناسی:

پس اگر فرد نیکوکاری است، خداوند او را به تو واگذار نخواهد کرد (خداوند دوست خود را به تو نمی سپارد، پس دشمنی تو با او فایده ای ندارد).

ولی اگر بدکار است، همان دانستن تو از وضعیت او، تو را بس است. (یعنی تو می دانی او در مقابل بدی خود، از طرف خداوند مجازات می شود) پس با او دشمنی مکن.

 

 

29- قال علیه السلام:

 «قَدْ عاداکَ مَنْ سَتَرَ عَنْکَ الرُّشْدَ إِتِّباعًا لِما یهْواهُ.»:

 

هر کس که به خاطر هوای نفسش راه هدایت و ترقّی را از تو پوشیده داشته، حقّا که با تو دشمنی ورزیده است.

 

 

30- قال علیه السلام:

«من لم یرض من اخیه بحسن النیۀ لم یرضَ منه بالعطیة»؛

 

کسی که از برادر دینی خود به خاطر حسن نیتش راضی نباشد، از هدایای او هم راضی نمی‌شود.