بسم الله الرحمن الرحیم

1- قالَ الإمام الجواد علیه السلام:

مَنْ أصْغی إلی ناطِق فَقَدْ عَبَدَهُ، فَإنْ كانَ النّاطِقُ عَنِ اللهِ فَقَدْ عَبَدَاللهَ، وَ إنْ كانَ النّاطِقُ یَنْطِقُ عَنْ لِسانِ إبلیس فَقَدْ عَبَدَ إبلیسَ.

 

امام جواد - علیه السلام - فرمود: هركس به شخصی سخنران علاقمند و متمایل باشد، بنده ی اوست، پس چنانچه سخنور برای خدا و از ـ احكام و معارف ـ خدا سخن بگوید، بنده ی خداست، و اگر از زبان شیطان ـ و هوی و هوس و مادیات ـ سخن بگوید، بنده ی شیطان خواهد بود.

«مستدرك الوسائل، ج 17، ص 308، ح 5»

 

2- قال له رجلٌ: أوصِنی.

قال علیه السلام: و تَقَبَّل؟

قال: نعم. قالَ علیه السلام:

تَوَسَّدِ الصَّبْرَ، وَ اعْتَنِقِ الْفَقْرَ، وَ ارْفَضِ الشَّهَواتِ، وَ خالِفِ الْهَوی، وَ اعْلَمْ أنَّكَ لَنْ تَخْلُو مِنْ عَیْنِ اللهِ، فَانْظُرْ كَیْفَ تَكُونُ.

 

مردی به آن حضرت عرض کرد: مرا پند و اندرز بده.

فرمودند: آیا می پذیری؟

عرض کرد: آری.

آن حضرت فرمود: در زندگی، صبر را تكیه گاه خود، فقر و تنگدستی را همنشین خود قرار بده و با هواهای نفسانی مخالفت كن. و بدان كه هیچگاه از دیدگاه خداوند پنهان و مخفی نخواهی ماند، پس مواظب باش كه در چه حالتی خواهی بود.

«بحارالأنوار، ج 75، ص 358، ح 1»

 

 

3- قالَ علیه السلام:

الْمُؤمِنُ یَحْتاجُ إلی ثَلاثِ خِصال: تَوْفیق مِنَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ، وَ واعِظ مِنْ نَفْسِهِ، وَ قَبُول مِمَّنْ یَنْصَحُهُ.

 

امام محمد تقی جواد الائمه - علیه السلام - فرمود:

مؤمن در هر حال نیازمند به سه خصلت است:

توفیق از طرف خداوند متعال،

واعظی از درون خود،

قبول و پذیرش نصیحت كسی كه او را نصیحت نماید.

«بحارالأنوار، ج 72، ص 65، ح 3»

 

 

4- قال علیه السلام:

«أَوْحَی اللّهُ إِلی بَعْضِ الاَْنْبِیاءِ: أَمّا زُهْدُکَ فِی الدُّنْیا فَتُعَجِّلُکَ الرّاحَةَ، وَ أَمّا إِنْقِطائُکَ إِلَیَّ فَیُعَزِّزُکَ بی، وَ لکِنْ هَلْ عادَیْتَ لی عَدُوًّا وَ والَیْتَ لی وَلِیًّا.»:

 

خداوند به یکی از انبیا وحی کرد: امّا زهد تو در دنیا شتاب در آسودگی است و امّا رو کردن تو به من، مایه عزّت توست، ولی آیا با دشمن من دشمنی، و با دوست من دوستی کردی؟

 

 

5- قال علیه السلام:

مَنْ غَلَبَ جَزَعُهُ عَلی صَبْرِهِ حَبِطَ أَجْرُهُ؛

هر که جزعش بر صبرش غالب شود اجرش ضایع شده

 

6- قال علیه السلام:

تَأخیرُ التَّوْبَةِ إِغْتِرارٌ وَ طُولُ التَّسْویفِ حَیْرَةٌ، وَ الاِْعْتِذارُ عَلَی اللّهِ هَلَکَةٌ وَ الاِْصْرارُ عَلَی الذَّنْبِ أَمْنٌ لِمَکْرِ اللّهِ «فَلا یَأْمَنُ مَکْرَ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْخاسِرُونَ»؛ (سوره اعراف، آیه 99)

 

به تأخیر انداختن توبه نوعی خودفریبی است،

و وعده دروغ دادن نوعی سرگردانی است،

و عذرتراشی در برابر خدا نابودی است،

و پا فشاری بر گناه آسودگی از مکر خداست. «از مکر خدا آسوده نباشند جز مردمان زیانکار.»

 

 

7- قال علیه السلام:

 «إِظْهارُ الشَّیْءِ قَبْلَ أَنْ یُسْتَحْکَمَ مَفْسَدَةٌ لَهُ.»:

 

اظهار چیزی قبل از آن که محکم و پایدار شود، سبب تباهی آن است.

 

8- قال علیه السلام:

 «مُلاقاتُ الاِْخْوانِ نَشْرَةٌ وَ تَلْقیحٌ لِلْعَقْلِ وَ إِنْ کانَ نَزْرًا قَلیلاً.»:

 

ملاقات و زیارت برادران سبب گسترش و باروری عقل است، اگرچه کم و اندک باشد.

 

9- قال علیه السلام:

 «إِیّاکَ وَ مُصاحَبَةَ الشَّریرِ فَإِنَّهُ کَالسَّیْفِ الْمَسْلُولِ یَحْسُنُ مَنْظَرُهُ وَیَقْبَحُ أَثَرُهُ.»:

 

از همـراهی و رفاقت بـا آدم شَرور و بـدجنس بپـرهیز، زیرا که او ماننـد شمشیر بـرهنه است کـه ظاهـرش نیکـو و اثرش زشت است.

 

 

10- قال علیه السلام:

«کَیْفَ یُضیِّعُ مَنْ أَللّهُ کافِلُهُ، وَ کَیْفَ یَنْجُوا مَنْ أَللّهُ طالِبُهُ وَ مَنِ انْقَطَعَ إِلی غَیْرِ اللّهِ وَکَلَهُ اللّهُ إِلَیْهِ.»:

 

چگونه ضایع می شود کسی که خدا، عهده دار و سرپرست اوست؟

و چگونه فرار می کند کسی که خدا جوینده اوست؟

کسی که از خدا قطع رابطه کند و به دیگری توکّل نماید، خداوند او را به همان شخص واگذار نماید.