بسم الله الرحمن الرحیم

من مواعظ النبی( صلی الله علیه و آله):

و قال رجلٌ اَوصِنی، فقال( صلی الله علیه و آله): لا تَغضَب، ثُم َّاَعادَ علیه، فقال: لا تَغضَب، ثم قال: لَیس الشّدید بِالصّرَعَه، انِِّما الشَّدیدُ الَّذی یَملک نفسه عند الغضبِ.[1]

مردی عرض کرد: به من وصیت فرما! فرمود: خشم مکن! دوباره پرسید، فرمود: خشم نکن! فرمود: نیرومندی کُشتی نیست، بلکه نیرومند آن کسی است که اختیارش را هنگام خشم دارد.

مراد از « لا تغضب قهرا»، عصبانی شدن خارج از اختیار نیست، بلکه عصبانیت ارادی است؛ یعنی عصبانیت را اعمال نکن، خشم خود را رها نکن.

فرد قوی آن کسی نیست که هنگام کشتی گرفتن و زور آزمایی، افراد دیگر را به زمین می زند، بلکه کسی است که هنگام خشم، خود را نگه می دارد.

مراد از عصبانیت هم، تنها عصبانیت های زود گذر نیست، بلکه شامل موردی هم می شود که انسان از شخصی خشمگین است، آنگاه او را در میدان های مختلف زندگی تعقیب می کند تا در فرصتی مناسب، انتقام خود را از او بگیرد.

مهار کردن خشم و شهوت، در همه زندگی اثر می گذارد.[2]

مهمترین نکته ای که ایشان تاکید می فرمایند این است که، انسان به ما هو انسان خشمگین و عصبانی می شود و قوه غضب در فطرت انسان نهادینه شده است. اما مهم این است که این قوه سرکش را چگونه مهار کنیم تا ما را از مسیر حق خارج نکند. طبق فرمایش قرآن، محسنین، « کاظمین الغیظ»[3] هستند. بنابراین فروخوردن خشم از کمالات انسانی است.

پی نوشت :

[1] تحف العقول، ص 47.

[2] حدیث نور، جمعی از نویسندگان موسسه اندیشه سبز ثقلین

[3]آل عمران/ 134

سایت رهروان ولایت