11- امام رضا (علیه السلام):

كلّما أحدث العباد من الذنوب ما لم يكونوا يعملون ، أحدث الله لهم من البلاء ما لم يكونوا يعرفون؛

 

هرگاه از مردم گناهان بي سابقه سر زند، خداوند به بلاهاي ناشناخته گرفتارشان سازد.

اصول کافي ، ج 3 ، ص 377.

 

 

12- قال علیه السلام:

صاحِبُ النِّعْمَةِ یَجِبُ اَن یُوَسِّعَ علی عیالِهِ؛

توانگر را واجب است که در معاش خانواده‌اش توسعه بخشد.

تحف العقول، ص 442

 

 

13- قال علیه السلام:

إنّ الله يبغض القيل والقـال و إضـاعة المـال و كثـرة السـؤال.

به درستى كه خداوند, داد و فرياد وتلف كردن مال و خواهش زیاد را دشمن مى دارد.

 

 

14- عن رجل من اهل بلخ، قال:

كنت مع الرضا «عليه السلام» في سفره إلي خراسان، فدعا يوما بمائدة له، فجمع عليها مواليه من السودان و غيرهم. فقلت: جعلت فداك! لو عزلت لهؤلاء مائدة؟ فقال: «مه إنّ الرّبّ - تبارك و تعالي - واحد، و الأم واحدة، و الأب واحد، و الجزاء بالاعمال»:

 

يكي از مردم بلخ می گوید:

در مسافرت امام ابوالحسن علي بن موسي الرضا «عليه السلام» به خراسان، با او همراه بودم. روزي همگان را بر سر سفره فراخواند، و غلامان او از سياه و غير سياه آمدند و بر سر سفره نشستند. به او گفتم: فدايت شوم، آيا بهتر نيست كه براي اينان سفره اي جداگانه گسترده شود؟ گفت: خاموش! خداي همه يكي است، و مادر يكي، و پدر يكي (پس تفاوتي نيست)، و پاداش هر كس بسته به كردار او است.»

[كافي 230:8؛ الحياة 249:1.]

 

 

15- قال عليه السّلام:

«اَلنَظَر اِليَ ذُريتِِنّا عِبادَةٌ، 

فَقيلَ لَهُ : يابنَ رَسُولِ اللهِ، النَّظَرُ اِليَ الاَئِمَةٍ مِنْكُمْ عِبادةٌ اَمْ اَلنَظُر اليَ جَميع ذُريةَ النبي عليه السّلام؟ 

فَقالَ: بَلِ اَلنَظُر اليَ جَميع ذُريةِ النَّبي عَبادَة‏ٌ ما لَمْ  يُفارِقُوا مِنهاجَهُ وَلَم يَتَلَوَّثوا بِالَمُعاصي»؛

 

امام رضا (علیه السلام)فرمودند: «ديدار اولاد و اعقاب ما عبادت است .

به حضرت گفتند: اي فرزند رسول خدا ديدار از امامان و پيشوايان معصوم شما عبادت است يا ديدار تمام ذريّه .

فرمودند: ديدار همه‌ي اولاد پيغمبر عبادت است تا زماني كه از راه او و اسلام منحرف نشده باشند و خويشتن را به گناه و معصيّت آلوده نساخته باشند.»

 

 

16- قال علیه السلام:

من أحب عاصياً فهو عاص و من أحب مطيعاً فهو مطيع و من أعان ظالماً فهو ظالم و من خذل ظالماً فهو عادلٌ. إنَّهُ ليس بين الله و بين أحد قرابة و لا تنال ولاية الله إلاّ بالطاعة؛

هر كس كه معصيتكارى را دوست بدارد، پس او معصيت كار است و هر كس كه اطاعت كننده ای را دوست بدارد، پس او اطاعت كننده است و هر كس كه ظالمى را یاری كند، ظالم است و هر كس كه ظالمی را خوار کند، عادل است. همانا ميان خدا و احدى خویشى نيست و احدى جز به اطاعت ما بولايت و دوستى خدا نرسد.

 

 

17- قال علیه السلام:

اَلسَّخىُّ يَأكُلُ مِن طَعامِ النّاسِ لِيَأكُلوا مِن طَعامِهِ ، والبَخيلُ لا يَأكُلُ مِن طَعامِ النّاسِ لِئَلاّ يَأكُلوا مِن طَعامِهِ؛

 

سخاوتمند از غذاى مردم مى خورد، تا مردم از غذاى او بخورند اما بخيل از غذاى مردم نمى خورد تا آنها نيز از غذاى او نخورند.

بحارالأنوار، ج71، ص352،ح8

 

 

18- قال علیه السلام:

عَظِّمُوا كبارَكم و صِلُوا أرحامكم فليس تَصِلوُنَهُم بشىءٍ أفضل من كف الاذى عنهم؛

 

يعنى بزرگ بداريد بزرگ سالان خود را وصله ارحام نمائيد يعنى با خويشان خود رفت و آمد نمائيد و در پيوند با خويشان هيچ چيز بهتر از اين نيست كه جلو آزار آنان را باز داريد و موجب اذيت و آزار آنان را فراهم نسازيد.

 

 

19- سئل (عليه‏ السلام):

أ تکون الارض و لا امام فيها؟

فقال (عليه‏ السلام): إذاً لساخت بأهلها.

از امام رضا سؤال شد: آيا ممکن است زمين بدون امام باشد؟

امام پاسخ داد: هرگز، که در آن وقت زمين اهل خود را فروخواهد برد.

عيون اخبار الرضا، ج 1، ص 246

 

 

20- قال عليه السلام:

مَن استغفر الله بلسانه و لم يندم بقلبه فقد استهزأ بنفسه.

و مَن سأل الله التوفيق و لم يجتهد فقد استهزأ بنفسه.

و من سأل الله الجنة و لم يصبر علي الشدائد فقد استهزأ بنفسه.

و من تَعَوَّذَ بالله مِنَ النار و لم يترك شهوات الدنيا فقد استهزأ بنفسه.

و من ذكر الموت و لم يَستَعِدَّ له فقد استهزأ بنفسه.

و من ذكر الله تعالي و لم يَشتَق الي لقائه فقد استهزأ بنفسه.

امام ابوالحسن الرضا عليه السلام فرمود:

آن كس كه به زبان، از خدا آمرزش طلبد و در دل از گناه كردن پشيمان نباشد، خود را به مسخره گرفته است.

آن كس كه از خدا درخواست توفيق و كارسازي كند، ولي كوشش و تلاش ننمايد خود را مسخره كرده است.

آن كس كه از خدا بهشت بطلبد و بر شدايد و سختيها پايدار و شكيبا نباشد خود را استهزاء نموده است.

آن كس كه از آتش دوزخ به خدا پناه جويد و شهوات دنيا را ترك نكند خود را به مسخره گرفته است.

آن كس كه به ياد مرگ افتد وخود را مهياي آن نسازد خود را مسخره كرده است.

آن كس كه خدا را ياد كند و به ديدار او شايق نگردد خود را استهزاء نموده است.

بحارالانوار 356:78