بسم تعالی

هنگامی که شب فرا می رسد و خلوت شب می آید ، هيچ عارفی به پای او نمی‏ رسد.
همان روح عبادت كه جذب شدن و كشيده شدن به سوی حق و پرواز به سوی خداست‏، با شدت در او رخ خواهد داد ، مثل آن حالتی كه انسان در موضوعی گرم می‏شود .

مثلا وقتی در حالت جهاد و ستيز در راه خداست ، شمشیر قسمتی از بدنش را می‏برد و يك تكه گوشت‏ از بدنش به طرفی انداخته می‏شود ولی آنچنان توجهش متمركز مبارزه است كه‏ احساس نمی‏كند يك قطعه گوشت از بدنش جدا شده است . علی در حال عبادت‏ چنان گرم می‏شود و عشق الهی چنان در وجودش شعله می‏كشد كه اصلا گویا در اين عالم نيست .(1)

خودش گروهی را اينطور توصيف می‏كرد : « هجم بهم العلم علی حقيقة البصيرش و باشروا روح اليقين ، و استلانوا ما استوعره المترفون ، و انسوا بما استوحش منه الجاهلون ، و صحبوا الدنيا بابدان ارواحها معلقة بالمحل الاعلی »(2).

با مردمند و با مردم نيستند، در حالی كه با مردمند ، روحشان با عاليترين مقامها وابسته است. در حال عبادت تير را از بدنش بيرون می‏آورند ، ولی او آنچنان مجذوب حق‏ و عبادت بود كه متوجه نمی شد ، اصلا احساس نمی‏كرد . آنچنان در محراب عبادت‏ می‏گريست و به خود می‏پيچید كه نظيرش را كسی نديده است .

روز كه می‏شد ، گوئی اصلا اين آدم ، آن آدم نبود و با اصحابش كه‏ می‏نشست ، چنان چهره‏اش باز و خندان بود كه از جمله اوصافش اين‏ بود كه هميشه قيافه‏اش باز و شكفته بود. به قدری علی ( ع ) به اصطلاح‏ خوش مجلس بود كه عمروعاص وقتی عليه علی ( ع ) تبليغ‏ می‏كرد ، می‏گفت : او به درد خلافت نمی‏خورد ، چون خنده روست ، آدم خنده رو كه به درد خلافت نمی‏خورد، "خلافت"، آدم عبوس می‏خواهد كه مردم از او بترسند . اين را هم خودش‏ در نهج‏البلاغه نقل می‏كند: ما اگر علی را الگو و امام خود بدانيم ، يك انسان كامل و يك انسان‏ متعادل و يك انسانی را كه همه ارزشهای انسانی به طور هماهنگ در او رشد كرده است ، [ پيشوای خود قرار داده‏ايم ].

پی نوشت :
1.برگرفته از کتاب انسان کامل استاد مرتضی مطهری ره
2 . نهج‏البلاغه ، حكمت . 147

3. رگرفته از سایت رهروان ولایت