هود پيامبر خدا بود و صاحب توكل و اعتمادى خاص، آنگونه كه در برابر دشمنان با توكل به خدا گفت:

«فَكِيدُونِي جَمِيعاً ثُمَّ لا تُنْظِرُونِ؛ همگى بر ضد من به حيله گرى برخيزيد و مرا مهلت ندهيد». (1)

حسين عليه السلام نيز هنگامى كه در برابر سپاه اموى ايستاد، پس از خير خواهى و ارشاد آنان شهامتمندانه همين سخن را گفت.(2)

هود پيامبر اين سخن را گفت، اما قومش او را زدند و بدو سنگ انداختند، اما از او دست برداشتند.

ولى سپاه اموى با همه سلاح و امكانات خويش، به هر شقاوتى بر ضد حسين عليه السلام و يارانش دست يازيدند.

كافران ستمكار، هود پيامبر را، مورد يورش قرار دادند و تا به شماره افتادن نفس، گلويش را فشردند و آنگاه رها كردند.(3)

اما سپاه اموى، حسين عليه السلام را سر بريدند و پس از شهادت، پيكرش را قطعه قطعه ساختند و آنگاه اسب بر بدن مقدسش تاختند و پيكرش را درهم نورديدند.(4)

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پی نوشتها:

1- هود / 55.

2- بحار الانوار، ج 45، ص 9.

3- بحار الانوار، ج 11، ص 361.

4- بحار الانوار، ج 45، ص 57.