نوح، بزرگ پيام آوران است.

حسين عليه السلام، سالار همه جوانمردان بهشت.

خانه و جايگاه نوح شرافت يافت.

شهادتگاه حسين از آن جا شرافتش بيشتر شد.

خداوند در ميان جهانيان به نوح درود فرستاد كه: (سَلامٌ عَلى نُوحٍ فِي الْعالَمِينَ ) (صافات/79) چرا كه نجات مردم از طوفان به خاطر او بود.

به حسين نيز درود باد كه نجات همه بشريت از آتش دوزخ به بركت وجود اوست.

نوح دارنده كشتى نجات بر امواج آب ها بود.

حسين صاحب كشتى نجاتى است كه هر آن كس بر آن نشيند از آتش هاى بدبختى دنيا و آخرت نجات يابد.

نوح نهصد و پنجاه سال در ميان قوم خويش زندگى كرد و بر او ستم روا داشتند و تا سر حد بيهوشى او را زدند و خون از گوشهايش جارى شد.

حسين عليه السلام نيز از فراسوى مردم دعوت شد و نيمروزى در ميان آنان بود و او را به شهادت رساندند و پيكر پاكش سه روز بر روى خاك ماند و سر مقدسش را بر فراز نيزه ها بردند و ستمى كه در يك ساعت بر او روا داشتند، از نهصد و پنجاه سال، بيشتر بود.