گاه پيامبر بر فراز منبر مشغول سخنرانى بود كه امام حسين عليه السلام به سويش مى آمد و او در همان حال، سخن خويش را رها و از منبر فرود مى آمد و از او استقبال مى نمود و بر كتف خويش مى نهاد و مى آورد، آنگاه در كنار يا در دامان خويش جاى مى داد.

شگفت آورتر از اين، گاه اتفاق مى افتاد كه او در حال سخن بود كه امام حسين عليه السلام مى آمد و آن حصرت از منبر فرود مى آمد و او را استقبال مى كرد و آنگاه دليل كار خويش را شدت عشق و علاقه به كودك گرانقدر خويش عنوان مى ساخت، همانگونه كه در روايتى آمده است كه فرمود:

«به خدايى كه جانم در قبضه قدرت اوست، با ديدن حسين عليه السلام متوجه نشدم كه چگونه از منبر فرود آمدم.»

(بحارالانوار، ج 43، ص 295)