از آيات قرآن شريف كه دلالت بر جلالت قدر و عظمت شأن امام حسن و امام حسين - عليهما السلام - مى كند، سوره هل اتى است كه شأن نزولش را شنيده ايد كه خلاصه آن چنين است:

پس از آنكه اميرالمؤمنين - عليه السلام - و حضرت زهرا - عليها السلام - نذر كردند كه اگر حسنين از بستر بيمارى برخيزند، سه روز روزه بگيرند، پس از بهبود آقازاده ها، وفاى به نذر كردند. حسن و حسين - عليه السلام - با آنكه خيلى كوچك بودند، مع الوصف آنان هم به والدين بزرگوارشان اقتدا كردند و روزه گرفتند.

در شب اول هنگام افطار مسكينى آمد و همه، خوراكشان را به او دادند و با آب افطار كردند.

در شب دوم هم يتيم آمد، باز هم غذايشان را به او عطا كردند.

و در شب سوم اسيرى آمد و اظهار گرسنگى كرد. باز همه خانواده تمام خوراكشان را به او مرحمت كردند و به آب افطار كردند.

روز چهارم اميرالمؤمنين ديد حسنين از شدت ضعف و گرسنگى مى لرزند. بچه هايى كه تازه از بستر بيمارى برخاسته و سه روز روزه گرفته و به آب افطار كرده اند، معلوم است چگونه اند. پيغمبر خدا - صلى الله عليه و آله وسلّم- ايشان را كه ديد، متأثر شد دست به دعا بلند كرد كه در اين هنگام سوره هل أتى نازل شد و باز عامه هم نوشته اند كه طبقى بهشتى همراه اين سوره نازل گرديد كه تا يك هفته بوى عطر طعام بهشتى از خانه زهرا بلند بود. غرض اين است كه حسنين در خردسالى چگونه مورد لطف و عنايت حق بودند؟ اين آيات قرآن در مدح و تمجيد از عمل ايشان و پدر و مادرشان است.

(سيدالشهدا - عليه السلام - شهيد دستغيب ، ص 29)